На параходзе «Дзьмітры», на які нанялася наша тройца, грузілі партыю кавуноў і мукі. Паводле згоды з капітанам, Марэк і Гаршына павінны былі выконваць абавязкі матросаў, а Швэйк — працаваць за качагара, за што капітан абавазаўся плаціць ім у месяц па дванаццаць рублёў на ўсім гатовым і выдаць ім пэнсію за першы месяц наперад, каб яны маглі купіць сабе боты.
Так яны зноў накіраваліся ў горад, прычым кожны ціснуў у руцэ па дванаццаць рублёвак.
Толькі як сьцямнела, вярнуліся яны на судно, абутыя ў новыя боты. Гавань была поўна салдатаў і агентаў поліцыі, якія ы былі папярэджваць усякія эксцэсы новабре цаў, якія павінны былі папярэджваць усякія эксцэсы новабранцаў, якія дасягалі часам грандыёзных памераў.
Калітан ужо чакаў іх. Ён паказаў ім месца, дзе спаць, а са Швэйкам сышоў у качагарку, каб пазнаёміць яго з двума іншымі качагарамі, кіргізамі, якія не разумелі амаль ніводнага слова па-расійску.
Кіргізы сядзелі на падлозе ў маленькай каюце, поруч з качагаркай; паміж іх стаяла міска з варанай канінай і рысам. Капітан сказаў ім нешта, чаго Швэйк не зразумеў, а яны, не шманаючы, усё даставалі з міскі страву бруднымі, можа ніколі ня мытымі запэцканымі вугалём і машынным маслам рукамі. Нарэшце, яны зірнулі на свайго новага памочніка, і Швэйк, стараючыся быць далікатным, кінуў ім:
— Добрага здароўя, каравыя!
— Салям, — махнуў яму адзін з іх, вітаючыся, рукой.
— Ах, ты хочаш салямі? Чаму-ж не! У мяне ёсьць якраз добры кавалачак кракаўскае кілбасы, на бутэрбрад, — адказаў Швэйк, ня ведаючы, што «салям» азначае па-кіргіску «Здароў».
Ён выцягнуў з кішэні зашмальцаваны скрутак.
— Вось, глядзеце, хлопцы! Хоць гэта ня зусім салям ці чайная кілбаса, а кракаўская, але хай будзе за чайную!
Швэйк узяў нож, адрэзаў кавалачак, аблупіў і пачаў есьці. Кіргізы зірнулі на яго і адсунуліся са сваёй міскай далей ад яго.
— Ды вы мне не замінаеце, — ветліва сказаў ім Швэйк. — Месца ўсім хопіць. Хочаце пакаштаваць, таварышы? Яна нядрэнная, і перцу ў ёй хапае.
