Праз чвэртку гадзіны пісар вайсковае комэндатуры злосна стукаў кулаком па сталу і крычаў на палонных:
— Сказана вам па-расійску… вашу маць, каб ён, стары дурань… яго маць, выдаў вам дакумант! Скажэце вы яму, абармоту шэраму, што не дазваляецца, каб палонныя…
Яны пабеглі ў бюро, каб перадаць гэтыя словы пісару Андрэяву. Той пачаў пахмуры хадзіць па канцылярыі, гаворачы:
— Ну добра- ж, чакай! Назваў мяне шэрым абармотам, а сам хамуйла, законаў ня ведае і не разумее! Схадзеце яшчэ раз да яго і скажэце яму, каб ён пана-бога не спакушаў і старога царскага слугу ня крыўдзіў! А я, далібог, на яго скардзіцца генэралу буду! Ну, галубкі, ляцеце да гэтага сукінага сына! І каб ён зараз-жа выдаў вам дакумант.
Так яны адзінацацць разоў «лёталі» ўзад і ўперад, а калі ўзьнімаліся ў дванаццаты раз у канцылярыю вайсковае комэндатуры, Швэйк сказаў:
— Вось каб, што-дня па тузіну!
Пісар убачыўшы іх, ускочыў, як шалёны, са свайго месца; потым ён зваліўся ў крэсла і прахрыпеў:
— Сссьцерва!
Было відаць, што ён гатоў быў самлець. Але раптам ён яшчэ раз ускочыў; на вуснах у яго зьявілася пена, а ў руках апынуўся бізун, які ён неўзаметку выцягнуў з-за халявы. Палонныя кумільгам скаціліся па сходках, так заўзята ён на іх насядаў, і Швэйк пакрыўджана ўздыхнуў:
— Ну, канец забаве! Нават да тузіна не дацягнулі!
— Пойдзем, хлопцы, спаць на вакзал! — сказаў Гаршына.
Раніцою яны пазнаёміліся там з адным памочнікам капітана, які шукаў качагараў і грузчыкаў на сваё судно. Яна пайшлі разам з ім у гавань, тым часам, як стары Андрэяў пісаў рапарт, што тры палонныя аўстрыйцы, якія былі прысланы ўчора няма ведама чаму ў гарадзкое бюро для падшуканьня працы, за нач зьбеглі, пра што даводзіцца да ведама вайсковага комэнданта горада з адначасовым паведамленьнем поліцэйскае ўправы для адшуканьня і затрыманьня арыштаваных. І падпісваючы свой рапарт, стары Андрэяў па-шчырасьці плюнуў:
— Цьфу! І ўся гэта цеганіна з-за нейкага ідыёта — пісара!
