— Куды, куды? — падскочыў да яго казак, хапаючы яго за мяшок.
— У Аўстрыю, да свае сям’і, — сказаў Швэйк, — хіба ты ня чуеш, што ўжо замірэньне?
— Слухай ты, Швэйк, — засьмяяўся Гаршына. — «Божы мір» было сказана па-расійску і азначае «белы сьвет», а не «замірэньне», як па-чэску.
— Ну, добра, — пакорліва згадзіўся Швэйк. — У такім разе я застануся тут. Тут здарылася такое самае непаразуменьне, як і тады, як я быў яшчэ на вайне і ў нас у палку быў падпаручнік Шульц і вольнапісаны Пячонка. Падпаручнік дрэнна разумеў па-чэску, а вольнапісаны — па-нямецку. І вось аднойчы, калі падпаручнік…
Але Швэйку не давялося расказаць, што здарылася з падпаручнікам і вольнапісаным Пячонкам, бо пісар якраз скончыў выпісваць квітанцыю і хлопнуў пячаткай, і казак пайшоў назад. Пісар яшчэ раз прачытаў прысланую паперу і раптам схапіўся за галаву.
— Ды тут-жа не напісана, што з вамі рабіць! І не напісана, што вы вызвалены ад допыту і суду! Што-ж, вы хочаце атрымаць працу тут, у горадзе?
— Так точна, ваша высокародзьдзе, — адказаў за ўсіх Гаршына.
Пісар на хвіліну задумаўся.
— Добра! Ідзеце назад у комэндатуру і хай вам там выпішуць дакумант, каб я мог паслаць вас на працу.
У комэндатуры іх спаткаў ад’ютант, які вадзіў іх да генэрала. Пачуўшы, якое патрабаваньне паставіла гарадзкое бюро па падшуканьні працы, ён злосна закрычаў:
— Ды што яны там, звар’яцелі? Хай вам там выпішуць пасьведчаньне, што для вас ёсьць праца, і я тады зараз-жа вас вызвалю ад вайсковае комэндатуры.
Праз дзесяць хвілін Гаршына перадаў гэты адказ старому Андрэяву ў бюро. Той ажно плюнуў.
— Цьфу, якія ідыёты! Як я магу даваць вам працу, калі вы вайсковыя чыны? Варочайцеся хутчэй туды назад, каб вам выдалі пасьведчаньні аб звальненьні.
