— Давай іх сюды! — загадаў генэрал.
— Ніяк нельга, ваша правасхадзіцельства, — сказаў ад’ютант. — Бруд, вошы… Яны тут ўсё запэцкаюць.
— Дармо, — махнуў рукой генэрал.
І крыкнуў сам у адчыненыя дзьверы:
— Вядзі іх сюды!
І вось злачынцы апынуліся разам са сваімі канвойнымі казакамі, якія стаялі за імі з голымі шашкамі, твар у твар са сваім судзьдзёй. Ад’ютант ня схлусіў. Два тыдні нямытыя, няголеныя, яны выглядалі страшна. Рыжая барада завівалася на барадзе ў Гаршыны, у Швэйка шчэць на шчоках тапырылася, як цьвікі, а на твары ў Марэка блішчэлі толькі зубы ды вочы.
Генэрал праглядзеў прынесеную яму з поліцыі паперу і кашлянуў:
— Хто-небудзь з вас гаворыць па-расійску? Ці вам трэба перакладчыка?
— Ні ў якім разе, ваша высокародзьдзе, — адказалі яны, як адзін.
— Правасхадзіцельства, — паправіў іх ад’ютант.
Генэрал павесялеў.
— Вы абвінавачваецеся ў тым, што, з мэтаю шпіянажу, укралі ў тутэйшым чыгуначным буфэце карту страў, — пачаў ён. — Укралі вы яе ці не?
— Ні ў якім разе, ваша правасхадзіцельства, адказаў Гаршына, падштурхнуўшы локцем Марэка і Швэйка, — мы толькі выпадкова паднялі яе ў калідоры, і нам захацелася даведацца, што ядуць комэнданты ў Расіі, ці ядуць яны гусей, курэй, куранят і ўстрыц, як у нас.
— А ў Аўстрыю вы яе не хацелі паслаць? Ну, як-жа ў вас, комэнданты добра ядуць? — працягваў свой допыт генэрал.
— Так, так, — пасьпяшаў адказаць Швэйк, — у нас комэнданты добра ядуць.
— А віно ў вас зараз ёсьць? І коньяк? І лікёры, — зацікавіўся судзьдзя.
Гаршына назваў шмат вінаў, лікёраў і каньякоў. Генэрал цмокнуў.
— Значыцца ўсё, як у нас? Як і да вайны?
— Так, як да вайны, — адказаў Марэк, адчуўшы, што генэрал чакае адказу і ад яго.
