— Я-б узяў, мабыць, кавалачак гусяціны, — азваўся Швэйк; Марэк выказаўся за кураня. А Гаршына, хаваючы паперу ў запазуху, сур’ёзна сказаў:
— Ці дасьцё веры, хлопцы, што гэта папера ратавала мне летась жыцьцё? Ці дасьцё веры вы, што яна ратавала мяне ад галоднай сьмерці? Нас прывезьлі ў Сібір і ўжо цэлы тыдзень не кармілі. Людзі з голаду елі кару з дрэў, як зайцы. Ну, а я цэлы дзень чытаў гэта мэню, з самай раніцы да позьняга вечара. Спачатку мяне ад гэтага нудзіла і ў мяне рабіліся спазмы ў страўніку. А потым, калі я, бывала, прачытаю яго з пачатку да канца, дык у мяне заставалася такое ўражаньне, нібы ўсё гэта я сам зьеў. І было мне і млосна, і прыемна…
— Значыцца, у роце як у палацы, а ў жываце як у сарціры, — растлумачыў ягоную думку Швэйк.
— Бадай што так, — згадзіўся Гаршына. — У мяне была яшчэ і карта вінаў, але тую я згубіў. Каб яна была ў мяне, я-б наладзіў вам банкет. А так выпадае ліць у сябе адно гэтую агідную гатаваную ваду.
Ён зноў наліў сабе ў конаўку чаю з свайго вялікага іржавага чайніка, і хутка ў пустым вагоне загучэла прарэзьлівая песьня на мотыў арыі аркадзкага прынца з опэрэткі «Орфэй у пекле».
|
Як быў я „обэрам“[1] калісьці, Хапала пільзенскага піва |
— Марэк, зацікаўлены, глядзеў на сьпевака, Швэйк — захоплены і ўзьнесены. Заўважыўшы свой посьпех, бо Марэк нарэшце выцягнуў паперу і аловак, каб запісаць тэкст песьні, Гаршына сказаў:
— Гэта сапраўды песьня палонных славян. Але чакай. Калі патрапім у лягеры, ты пачуеш яшчэ лепшыя; там ты і запішаш,
- ↑ Обэркэльнар мэтрд‘ отэль, галоўны офіцыянт.
