І, поркаючы пальцам у асобныя словы, ён голасна чытаў:
| ||||||
— Так і ёсьць, гэта па-ангельску і па-француску, — сказаў контралёр жандару, які зьдзіўлена глядзеў на пасажыраў, што ехалі з дакумэнтамі ад самой рады міністраў. — Я ведаю, што «Майонэз» францускае слова. А вы хто будзеце? — Зьвярнуўся ён да Марэка.
Марэк пачырванеў, але ня ўправіўся ён знайсьці словы на адказ, як Гаршына ўжо соладка загаварыў:
— Ня будзьце, прашу вас, такія цікавыя. Разумееце, — сакрэтнае, зусім асабістае заданьне… Аховы вышэйшых дзяржаўных інтарэсаў і таямніц…
І ён паказаў на арла, які разгарнуў свае крыльлі ад чэскай «Retkvicky» да слова «Radieschen»
— Дазвольце вам адказаць, — улез у гутарку Швэйк і, абводзячы пальцам па аднаму абзацу ў кожным слупку, сказаў, нібы заражоны нахабнасьцю Гаршыны:
— Гэта мае імя, па бацьку, і прозьвішча, гэта — яго, а гэта — яго.
І, ніколі не саромячыся, прачытаў:
| |||||||||
Жандар старанна склаў паперу і, казырнуўшы, вярнуў яе Гаршыне. Кандуктар прашаптаў контралёру нешта на-вуха: той зьвярнуўся да аўстрыйцаў:
— Можа-б вам было зручней у другой клясе? Я-б, вядома, даў вам асобнае купэ, каб вас ніхто ня турбаваў.
Гаршына толькі ўкланіўся бяз слоў, паказаўшы рукою на вагон, у якім яны сядзелі, у знак таго, што яны хочуць вярнуцца туды-ж. Швэйк сказаў, што яму зусім непатрэбна заставацца аднаму, а Марэк дадаў:
— Мы хочам усё бачыць, усё чуць.
