Яны спаткалі таго самага стражніка, які іх адлупцаваў. Убачыўшы, як яны сьпяшаюцца, ён засьмяяўся і крыкнуў ім ўсьлед:
— Да пабачэньня, хлопцы!
— Лепш мне спаткацца з мядзьведзем на Урале, чым з табой, сьцерва, — буркнуў Гаршына.
Не атрымаўшы адказу на запытаньне, што яны будуць рабіць, Швэйк радасна крыкнуў:
— Значыцца, мы цяпер упяршыню без анёла-абаронцы? Значыцца, мы цяпер самовызначыліся!
— Куды, куды? — запытаў у іх жандар, што нудзіўся на пэроне.
— Мы едзем з казаком, — спакойна адказаў Гаршына. — Нас пасылаюць на працу ў лягер. Казак крыху забавіўся на рынку, а нас паслаў наперад.
Ён павярнуў назад, пайшоў да выхаду, зірнуў на пляц і крыкнуў некуды:
— Гэй ты, там! Ідзі хутчэй! Цябе жандар кліча!
— Добра, добра, — прамармытаў жандар. — Я толькі хацеў ведаць, ці ня зьбеглі вы. Усюды гэтых аўстрыйцаў поўна, усе ўцякаюць ад працы.
Ён адыйшоўся і пачаў назіраць за лямпаўнікам, які чысьціў станцыйныя лямпы.
— Ну, дык куды-ж мы едзем? — зацікавіўся Марэк.
— Куды вочы глядзяць, — прасіпеў Гаршына.
— Вы мне нагадваеце аднаго майго знаёмага з Панкрат, — сказаў Швэйк, — які па нядзелях па абедзе заўсёды казаў жонцы: «Значыцца, я іду. Пайду я ці ў «Лішку», ці ў «Банзэт», ці ў рэсторан «Тры каралі», ці да Палівеца, ці ў «Шэнфлёк», ці ў піўніцу «Вясёлая даліна». Калі што здарыцца, дык паклічце мяне з адной з гэтых устаноў. Але жонка ніколі па яго не пасылала, а заўсёды яго прывозілі ў «труне», у фургоне, які развозіць п’яных ушчэнт, бо ён заўсёды пакідаў на гэты выпадак шэсьцьдзесят хэльлераў у кішэні і пісульку са сваім адрасам, каб ведалі, куды яго здаць. Пакуль ён аднойчы не затапіўся ў Ботычэ, а ў пісульцы, засунутай за істужкі капялюша, ён напісаў, што прапіў і гэтыя шэсьцьдзесят хэльлераў і што ён ня хоча вяртацца ў Панкраты пеша.
Вакзал напоўніся людзьмі. Наехалі сяляне, салдаты, казакі і кабеты, і Гаршына ўсё пазіраў на жандара, які раз-по-раз аба-
