— Ён мне здорава засьвяціў, — прызнаўся Швэйк, пачухваючы сьпіну. — Строгія, няма чаго казаць. Вядома, і з палоннымі трэба строгасьць. Бо які-ж гэта-б быў стражнік бяз строгасьці?
— Такі дурань гатоў і забіць чалавека, — хваляваўся Гаршына. — «Будзеш працаваць? Ага, ня хочаш? Дык вось-жа табе!» Ах, каб я толькі мог адплаціць гэтай быдліне.
Да яго злоснага голасу далучыўся Марэк, пытаючы: што-ж цяпер рабіць?
Гаршына правёў рукой па твары, нібы зьмятаючы з яго нейкую павучыну. З кішэні ён выцягнуў кніжку, зірнуў туды, склаў яе і сказаў:
— Адзін за ўсіх і ўсе за аднаго! Мы-ж усе чэхі, ці так? Хлопцы, вы абедалі? Тут ніхто вас карміць ня будзе. Я папрашу старую згатаваць нам чаю. Дайце паўрубля, я пайду на рынак і куплю кілбас. Хлеба ў вас ёсьць? А потым мы зьнікнем па-француску.
Праз нейкі час ён вярнуўся са сваім вялікім чайнікам, засыпаў туды чаю, выцягнуў з-за пазухі кавалак чайнае кілбасы і разрэзаў яе на тры часткі.
— Гэта, казаў той, наша апошчяя вячэра перад карай, — заўважыў ён. — Мы перапілуем краты і ўцячэм як граф Монтэ-Крысто! Вып’ем, хлопцы, за ўсё, што здарыцца з намі сёньня і наогул калі-небудзь у Расіі! Так! А цяпер — ранцы на сьпіну і гайда!
Ён пераклаў рэчы з Марэкавага мяшка ў Швэйкаў ранец, пусты мяшок паклаў у свой і з самым бязьвінным абліччам пайшоў да пісара ў канцылярыю. Той узьняў галаву ад кнігі:
— Куды?
— На рынак, за гаспадаром. Ён купіць нам боты, бо кавуны ён ужо прадаў. Ранец мы пакладзем да яго на клёсы, і ён яшчэ заедзе сюды разам з намі, — сьпехам адказаў Гаршына па-расійску. А па-чэску дадаў: — Як раз так! Шукай нас потым!
— Ты іх правядзеш, а потым вернешся, — загадаў ён Марэку, бачучы, што ў таго нічога няма ў руках.
— Ну, куды-ж мы цяпер пойдзем? — запытаў Марэк ля варот.
Гаршына зірнуў ува ўсе бакі, як тхор, які шукае, дзе-б пралезьці ў курыны катух, і ляконічна кінуў:
— Спачатку на рынак, а потым на станцыю.
