— Дарма яны і дарма, але кашулю прыдзецца табе ім даць, — сказаў пісар, — і справіць ім боты. Такі парадак. Цар-бацюшка так загадаў.
Селянін сьцягнуў з галавы ўбогую шапку, пачухаў патыліцу і ўздыхнуў:
— Эх, дрэнна начальства кіруе… Ну, але добра, зраблю ўжо ім, што трэба. Давай вось гэтых двох, — паказаў ён пальцамі на Швэйка і Гаршыну.
— Зараз іх бярэш ці не? — запытаўся пісар.
— Заўтра раніцой, васпане.
— Так і ведай, я з табой не паеду, барада, — сказаў Гаршына, — пакуль ты мне не дасі кашулю і кажух. На тое ёсьць закон.
— Удварэ я табе ўсё дам, — паабяцаў селянін.
— Як гэта «ўдварэ»? Дзе ты іх возьмеш? У самога ў цябе боты падраныя, і кажух увесь у дзюрках, — спрачаўся Гаршына. — Апрача таго, я ня ўмею працаваць. Я мэханік, оптык, і ўмею рабіць толькі акуляры. Хіба ў цябе акулярная майстэрня?
— А я ўсё сваё жыцьцё адно лётаў на аэропляне, — паважна сказаў Швэйк. — У мяне ўсё ляціць дагары нагамі. Ты, напрыклад, запражэш валоў, накладзеш воз сена, дасі мне ў рукі пугу, а потым ідзі шукай мяне пад хмарамі. Такі ўжо я чалавек.
Селянін завагаўся і, ня ведаючы што рабіць, запытальна зірнуў на пісара. Той прашаптаў яму: «Пачастунак будзе?» — і калі селянін кіўнуў у знак згоды, выскачыў за вароты і нешта крыкнуў на вуліцу.
Потым ён вярнуўся са стражнікам, які бяз усякіх размоў аперазаў усіх трох палонных бізуном па сьпінах.
— Вось табе акуляры, вось табе аэроплян, вось табе аўтомобіль! Чакайце, аўстрыяцкія чэрці, сукіны дзеці, я вам пакажу, як не паважаць нашых праваслаўных. Бяры іх, — крыкнуў ён селяніну, — бяры іх зараз-жа! Я вас навучу, як слухацца начальства!
Ды мне яшчэ перш на рынак трэба, бацюхна, — сказаў селянін. — У мяне жонка на рынку кавуны прадае. А пасьля рынку я прыду за аўстрыякамі. Дзякую табе, юацюхна, што павучыў ты іх трошкі за гультайства.
І ўсе ўтрох выйшлі.
