— Будзеце задаволены, далі-бог. Бабка спрытная, бабка штукарка, бабка сваю справу ведае!..
У адказ на яе заклік і аблудны бляск вачэй на пачырванелым твары Швэйк моцна ўхапіў яе за каршэнь, ледзь не задушыўшы яе; ён страсануў яе, як кошка мыш, даў ёй добрага выспятка ніжэй сьпіны і, пускаючы з богам, праз зубы прамармытаў:
— Ідзі, пакуль цэлая!
Пакуль мясцовая «жрыца каханьня» схавалася за пуняй, ён раптам нешта ўспомніў і, шкадуючы, праказаў:
— Эх, трэба было-б мне яе распытаць… Можа-б яна і сказала… Пэўна-б згадзілася з намі ўвайсьці ў кампанію ў такой выгоднай справе. Слухай, Марэк, як ты мяркуеш? Ці добрая-б была такая фірма: «Таварыства на паёх «Швэйк і Марта», вытворчасьць і рамонт цнатлівасьці. Узоры дарма па першым патрабаваньні».
Ноччу іх пабудзіў Трахім Іванавіч, які вярнуўся зусім п’яны і гарлаў песьні.
— Бач, набраўся! — зазначыў Цьвяршына, а Швэйк, апраўдваючы яго, сказаў:
— Гэта ён з радасьці, што ў яго такая добрая дачка. Хіба ня прыемна, калі малады цалуе чалавеку за гэта ногі?
Прышоўшы раніцою ў пакой сьнедаць, яны засьпелі гаспадыню з дачкой перад абразамі за малітвай. На стале ляжаў хлеб, а ў місцы салёныя гуркі. Цьвяршына смаргануў Наталку за рукаў:
— Наталка, давай капусту, мы паедзем араць адны.
Наталка зірнула на матку, а потым паказала на гуркі.
— Вось ежце! Цяпер пост на некалькі тыдняў.
Яна шчыра перахрысьцілася і паклала земны паклон перад абразамі.
— Салёных гуркоў добра зараз даць гаспадару, — зазначыў Швэйк, — а мы ад іх толькі аскому наб’ём.
— Добрая пэрспэктыва, няма чаго казаць, — засьмяяўся Марэк, грызучы чэрствую скарынку.
Трахім Іванавіч заварушыўся на лаве. Гаспадыня дала яму некалькі паўхіроў, а калі ён расплюшчыў вочы, буркнула:
— Ды ўставай-жа ты, бочка бяздонная! У людзей пост, богу маліцца трэба!
