— Трахім Іванавіч! Бацька родны! Апранай кажух і гайда ў Карпіна да маладых! Пшаніцу я памяняю на гарэлку, і мы яе ўсю прап’ём.
Селянін палез да старасты на калёсы, не зьвяртаючы ўвагі на жонку, якая крычала яму, каб ён даў палонным якую працу; іншыя сяляне зрабілі тое-самае, усклалі на калёсы па мяшку пшаніцы і сьцебанулі па конях.
Поле бойкі апусьцела. Калі Марэк упэўніўся, што можна, не баючыся выйсьці на двор, Швэйк прапанаваў:
— Ну, сёньня працы, відаць, ня будзе. Давайце, памыем сабе бялізну!
Ён расклаў за пуняй агонь і нацягаў вады; яны намачылі кашулі і парткі, вымылі іх і павесілі сушыцца.
Прышла Наталка і завяла гутарку пра бойку.
— Бацька вернецца ноччу ў добрым выглядзе! — паскардзілася яна.
— Раскажы, Наталка, як гэта робіцца, каб пацякла кроў! — запытаў, млеючы ад цікавасьці, Швэйк.
— Бач, ты, які круцель! Проста, раз кулаком у зубы! Няўжо ніколі ня бачыў? — засьмяялася Наталка і ўцякла.
Калі яна пайшла, аднекуль узялася старая Марта.
— Што, хлопцы, мыеце кашулькі? Шкада вам, пэўна, што Дуні няма?
— Чаму шкада? — запытаў Марэк. — Нам нікога не шкада.
— І сям’і не шкада? — прамармытала старая. — Вы далёка ад сям’і, і толькі жанчына можа прыгалубіць салдата.
— Ты толькі чорта прыгалубіш, — адказаў Швэйк. — Чаго ты прышла сюды скіголіць? Ці чорт цябе прынёс, ведзьму?
— Бабка прышла аўстрыйскіх салдацікаў прыгалубіць, — мармытала старая, паказваючы пры ўсьмешцы за пажоўклымі вуснамі буйныя жоўтыя зубы. — Прыгалубіць, палашчыць… Вось, як цяпер Ільля са сваёй жонкай лашчыцца… Кожны з вас дасьць мне па дзьве грыўні. А калі хочаце ўсе тры, дык магу за паўрубля.
— Што ты такое надумала? — з жахам закрычаў Марэк.
Марта паўтарыла сваю бессаромную прапанову з рухамі, якія тлумачылі мэту яе візіту. І калі ўсе, зьбянтэжаныя, маўчалі, старая пачала іх спакушаць.
