Убачыўшы гэтую пляму жанчыны зноў радасна зашумелі, а Швэйк, які глядзеў на іх дужа зьдзіўлена, паціху прамармытаў:
— Проста хоць лажыся ды памірай… Я-ж тады ноччу ў полі… Ці гэта была другая?..
Марэк кінуў на яго гостры дапытлівы позірк. Але Швэйкавы вочы глядзелі на яго з анёльскай бязьвіннасьцю, поўныя ціхасьці і нябёснае сіні.
Банкет цягнуўся да познае начы; гаварылі шмат усякіх п’яных, няскладных прамоў. Малады распальваўся ад хвальбы, якую сыпалі яго жонцы, маладая чырванела ад лісьлівых слоў кабет, якія не шкадавалі фарб для апісаньня якасьцяй яе мужа.
Калі гарэлку ўсю выпілі, барана і сьвіньню зьелі амаль да каліва і высушылі пяцьдзесят, а можа і больш самавараў, а скрыню, падушкі і клумак з бялізнай ды вопраткай паклалі на калёсы, Дуня прыладзілася выяжджаць у Каргіна, у сваю новую хату, яе праводзілі матчыны сьлёзы і бацькавы блаславеньні.
Момант, калі малады адыйшоў, каб нешта ўпарадкаваць, Марэк скарыстаў для запытаньня:
— Слухай, Дуня, адкуль у цябе ўзялася кроў?
Маладая склала губы банцікам, заплюшчыла вочы і прашаптала яму на вуха адно адзінае слова: — «Дурань!». Яно прагучэла рэзка, як граната, і Марэк яшчэ і цяпер ня ведае, ці гэты эпітэт тычыўся яго ці маладога мужа.
Потым палонныя ляглі спаць; Марэк чуў, як Швэйк варочаўся з боку на бок і ўсё паўтараў:
— Розуму не зьбяру!.. Розуму не зьбяру!..
— Я таксама, таварыш! — заўважыў Цьвяршына.
— Як? І ты? Чаму-ж і ты? — ня вытрымаў Марэк.
Цьвяршына, надзвычайна саромячыся, ува ўсім прызнаўся.
— Даруйце, братцы. Здарылася так, што калі яна прышла неяк з поля па хлеб, я быў адзін з ёй у хаце. Ну і вось: дзяўчына маладая, і на тое была боская воля…
І раптам гэтую шчырую споведзь перарваў Швэйкаў рогат, як крык чайкі. Цьвяршына скончыў словамі:
— І вось сёньня гэта кроў… Я зусім адурэў ад гэтага…
А Марэк, робячы націск на кожным слове, сказаў:
— Ды і я зусім адурэў, браццы. Я больш за ўсіх адурэў!
