— Што гэта старая вядзьмачыць? — запытаў Цьвяршына, палахліва адступаючы. А Швэйк па-філёзофску азваўся:
— Чакай, даведаемся! Ды ты не ўцякай, у яе няма нажа!
Госьці засталіся на дварэ і кожная жанчына ўзяла ў рукі па глінянаму гаршку, які, відаць, яна прырыхтавала загадзя. Марта правяла маладых, падштурхоўваючы іх, у пакой, увайшла туды за імі і замкнула за сабой дзьверы на засаўкі.
Прайшло дзесяць марудна даўгіх хвілін. Некаторыя жанчыны выцягвалі рукі з гаршкамі, іншыя станавілі іх, сьмяючыся, на зямлю. Нарэшце, рыпнулі дзьверы, зьявілася Марта, высока ўзьнімаючы над галавой белае прасьцірадла з крывавай плямай пасярод. Госьці закрычалі: «Гэй, гэй!» і ўдарылі гаршкі вобземлю так, што чарапкі разьляцеліся дажджом ува ўсе бакі.
З-за Марты выскачыў распалены малады муж і кінуўся перад Трахімам Іванавічам на калены, цалуючы яму рукі і ногі і мармычучы нейкія дзіўныя словы падзякі за тое, што той даў яму жонку-цнотку.
Жанчыны бразнулі другі залп з гаршкоў, а добры ваяка Швэйк, пад’упаўшы пад агульны настрой павагі і зьнішчэньня, схапіў у сенцах вялікую кадзь з-пад квашанай капусты і таксама ўдарыў ёй вобземлю. Гэта прагучэла як гарматны салют У гонар цнатлівасьці маладой.
Потым ён выцягнуў з каморы прызначаную на сала кадушку, і ахнуў яе аб падлогу; кадушка, вядома, рассыпалася на кавалкі. Калі-ж ён хацеў зрабіць тое-самае і з самаварам, Трахім Іванавіч затрымаў яго за руку:
— Што ты робіш, вар’ят? Ці ты з глузду зьехаў?
Швэйк, гледзячы, як жанчыны, скачучы ды падкідаючы падушкі, усё яшчэ білі гаршкі, якія няма ведама адкуль браліся, пачаў зьбянтэжана апраўдвацца:
— Я думаў, што чым больш іх перабіць, тым большая цнатлівасьць маладой.
Нарэшце, госьці ўвайшлі ў пакой. Пад вакном быў выстаўлены пасаг маладой: акутая жоўтаю бляхай скрыня, а на ёй — новыя галёшы. Шэсьць падушак у белых навулечках ляжалі на лаве, а на сярэдняй з іх цьвіла такая-ж крывавая кветка, як на прасьцірадле ў Мартавых руках.
