Ён так і зрабіў. Калі ён вярнуўся, на стале чадзіла маленькая, закураная лямпачка, а Дуня зноў хрысьцілася перад абразамі.
— Госпадзі памілуй, госпадзі памілуй, госпадзі памілуй!..
— Ах, Дуня, навошта паліць агонь, — запытаў ён, прыціскаючы яе да сябе. — Я патушу.
— Не, не, ня тушы! — Дуня кінулася да лямпачкі. — Я ня хочу. Бог бачыць і ў цемры, а я ня хочу, каб матка боская пра такое ведала.
Марэк пляснуў рукамі.
— Ты-ж сама ня ведаеш, чаго ты хочаш…
Дуня падыйшла да яго зусім блізка і прасіпела яму ў твар:
— Ну, праўда-ж ты дурань, набіты дурань! Кожны пацан у нас ведае, што яму трэба рабіць, а ты ня ведаеш… А яшчэ салдат!.. Ну, глядзі, дурань, глядзі!
І, плачучы з прыкрасьці, яна ўскочыла на лаву, са злосьцю перавярнула хрыста і матку боскую тварам да сьцяны, ударыла кулаком па абразох так, што аж пыл закурыўся ад іх і пасыпалася павуціньне, кінулася з лавы Марэку на шыю і ўрачыста сказала:
— Вось бачыў, дурань! Цяпер яны глядзяць праз сьцяну на вуліцу, а мы можам рабіць пад імі ўсё, што хочам!
І, валячыся на падушку, яна пацягнула Марэка за сабой і прашаптала, сьціскаючы яго і захліпаючыся:
— Мой любы, дарагі, залаты аўстрыёначак!.. Мой няшчасьненькі палонны!..
Ужо быў досьвітак, але ў вачох Марэка стаяла прыемная цемра, калі ён прабіраўся па двары, каб выспацца на сваім сене. Хутка прыехалі Швэйк і Цьвяршына ляглі ля яго.
Яны праспалі ўсю раніцу, пакуль ня прышла Дуня і не паклікала іх абедаць. Яна са спагадаю пагладзіла Марэка па шчацэ і на зьдзіўлены Швэйкаў позірак сказала:
— Няшчасны вучоны! Ён так змардаваўся. У яго белыя рукі і ён ня звык да чорнай рускай працы. Але сягоньня ты можаш адпачыць. На абед будуць пампушкі, і ты добра падмацуешся.
Па абедзе, памыўшы свае кашулі, палонныя пашлі ў вёску на пагулянку. Мужыкі ўтварылі адну групу, кабеты — другую. Дзяў-
