— Марш! Прэч! Быдла, паганец! Як ты сьмееш? Езус-Марыя, я цябе, дурня, аддам пад суд і цябе расстраляюць! Разумееш?
Як Швэйк зышоў на дол, вольнапісаны Марэк запытаўся ў яго, што ён рабіў наверсе і да каго клікалі доктара. Швэйк зірнуў у кавалак разьбітага шкла і, наплёваўшы ў насатку, сьцёр ваксу з левае шчакі і спакойным тонам адказаў:
— У пана кадэта Біглера было затрыманьне мачы, таму я за ім даглядаў і мы з ім вельмі спакойна і добра размаўлялі.
— От якое шчасьце! — зарадаваўся Марэк. — Ён якраз мне і трэба, каб памёр гэройскаю сьмерцю, а не валяўся ў больніцах. Я прызначыў яму выканаць такую справу, за якую ён атрымае бронзавы мэдаль «за адвагу», малы срэбны, вялікі залаты і яшчэ шмат узнагарод і блаславеньне сьвятога папы. Ён у мяне падрывае варожы парахавы склад і адзін бярэ ў палон расійскі генэральны штаб. Ён зробіць у гісторыі нашага палка такія ўчынкі, што, пасьля вайны, яму, кадэту Біглеру, будуць служыць малебнаю удзячнасьць.
Швэйк уважліва слухаў, а пасьля заўважыў:
— Вы, мне, здаецца, нагародзіце там такіх страшных рэчаў, што можна будзе за галаву схапіцца.
З гэтымі словамі ён выцягнуў з кішэні капшук з тытуном, сеў на лаўку і засьпяваў:
|
У Брно пад „Сіняю Лапшою“ |
Чэхаславацкі вайскова-навуковы інстытут зьбірае цяпер усе салдацкія песьні і прыпеўкі, што зьявіліся ў часе сусьветнай вайны. Тут я без узнагароды даю ў іх распараджэньне некаторыя вершы і песьні ўдалага ваякі Швэйка.
