— Добра. Я паеду, а ты рабі, што хочаш, — спакойна адказаў кадэт Біглер.
— Едзь далей, — загадаў падпаручык Дуб шофэру голасам, што дрыжаў, як з перапою, і яго агарнула маўчаньне, як Юлія Цэзара, калі да яго падыйшлі змоўшчыкі, каб працяць яго штылетам.
Так яны і даехалі да Золтанца, дзе натрапілі на сьляды свайго батальёну.
Пакуль падпаручык Дуб і кадэт Біглер яшчэ на ўсходцах спрачаліся, ці мае права кадэт, якога яшчэ не правялі за афіцэра прыказам, на ліверную кілбасу, што ўваходзіць у пайку паноў афіцэраў, — у кухні ўжо ўсе пасьпелі наесьціся і ляжалі на шырокіх лаўках. Гутарка з пустога ў парожняе ня сьціхала ні на хвіліну і люлькі дыміліся, — сіва ад дыму было.
— Сёньня я зрабіў вялікую вынаходку, — расказваў кухар Юрайда. — Я ўпэўнены, што гэта зробіць поўны пераварот У кулінарным майстэрстве. Ты-ж сам ведаеш, Ванэк, што я нідзе ў гэтай праклятай вёсачцы ня мог знайсьці маёрану ў ліверную кілбасу.
— Herba maioranae, — уставіў каптэнармус Ванэк, прыгадаўшы, што калісьці гандляваў аптэкарскім таварам.
— Проста дзіву даешся, — казаў далей Юрайда, — як чалавечы розум, як знойдзецца патрэба, карыстаецца рознымі сродкамі, як перад ім адчыняюцца далягляды, як ён пачынае вышукваць самыя немагчымыя рэчы, пра якія чалавеку да гэтага часу нават і ня сьнілася!.. Дык вось я ва ўсіх хатках шукаю маёрану, бегаю, як звар’яцелы, прабую тое, сёе, тлумачу сялянам, на што ён мне патрэбен, які ён…
— А табе трэба было расказаць ім, як ён пахне, — пачуўся з лаўкі голас Швэйка. — Ты павінен быў вытлумачыць ім, што маёран пахне так, як калі ў прысадах, дзе цьвітуць акацыі, панюхаць бутэльку атраманту. От у нас у Празе…
— Паслухай, Швэйк, — з просьбай у голасе спыніў яго вольнапісаны Марэк, — дай-жа закончыць Юрайду.
— На адным хутары, — казаў далей Юрайда, — я натрапіў на аднаго старога салдата часоў окупацыі Босьніі і Гэрцэговіны,
