Кажучы апошняе слова, ён амаль што не адкусіў сабе языка, бо на гасьцінцы яны якраз пераехалі цераз глыбокі роў.
Кадэт Біглер ізноў не адказаў. Гэта прыіусіла падпаручыка Дуба запытацца:
— Паслухайце, кадэт Біглер, няўжо вас ня вучылі, што трэба адказваць на пытаньні свайго непасрэднага начальства?
— Гэта праўда, — згадзіўся кадэт Біглер, — такое правіла існуе. Але, перш за ўсё, трэба выясьніць нашы ўзаемныя дачыненьні. Колькі я ведаю, я яшчэ нікуды не прыкомандыраваны, таму пра непасрэднае начальства і непасрэднае падпарадкаваньне вам наогул ня можа быць і гутаркі, пане падпаручык. Але самае галоўнае ў тым, што на пытаньні старэйшых у афіцэрскіх колах малодшыя павінны адказваць ім толькі ў службовых справах. А вось так, як мы цяпер сядзімо ў аўтомобілі, мы не ўяўляем з сябе воінскае адзінкі і між намі няма службовых дачыненьняў. Абодва мы толькі яшчэ едзем у сваю частку і ніяк нельга мець за службовую гутарку, калі-б я адказаў на вашае пытаньне, пане падпаручык, што вы бясспрэчна аб’еліся.
— Вы скончылі, — зароў падпаручык Дуб, — вы, вы…
— Да вашых паслуг, — цьвёрда адказаў кадэт Біглер. — Памятайце, пане падпаручык, што пра тое, што між намі здарылася, павінен будзе выказаць сваю думку афіцэрскі суд гонару.
Падпаручык Дуб са злосьці ледзь ня страціў прытомнасьці. У яго была дзіўная звычка — тады, калі ўсхваляваны, ён гаворыць яшчэ большыя дурніцы і недарэчнасьці, як тады, калі ён спакойны.
Таму Дуб прамармытаў:
— Пытаньне пра вас вырашыць вайсковы суд.
Кадэт Біглер скарыстаў выпадак, каб зусім выбіць Дуба з роўнавагі, і самым сяброўскім тонам сказаў:
— Вы жартуеце, пане падпаручык.
Падпаручык Дуб гукнуў шофэру і загадаў яму спыніць машыну.
— Адзін з нас павінен пайсьці пяхотаю, — заікаючыся, сказаў ён.
