— Божа, божа, — ныў за вакном Балун, — прапаў мой хлеб.
І, размахваючы доўгімі рукамі ён пайшоў на вёску, пашукаць ці ня знойдзецца там чаго перакусіць.
Тым часам Швэйк, запіхваючы за абедзьве шчакі шчодры пачастунак Юрайды, з поўным ротам гаварыў:
— Эх, і рад-жа я, што ізноў трапіў да сваіх. Мне было-б вельмі няпрыемна, каб я ня мог больш прыдацца нашай роце сваімі каштоўнымі паслугамі. — І, выцершы сала на барадзе, што сьцякала з хлеба, казаў далей: — Бог ведае, што вы тут рабілі-б без мяне, калі-б мяне там дзе-небудзь затрымалі, а вайна зацягнулася-б яшчэ год на колькі.
— А як на вашу думку, Швэйк, вайна яшчэ доўга будзе цягнуцца? — з цікаўнасьцю запытаўся каптэнармус Ванэк.
— Ды год пятнаццаць будзе цягнуцца, — адказаў Швэйк. — Гэта-ж зусім зразумела, што калі была калісьці трыццацігадовая вайна, дык цяпер, калі мы зрабіліся ў два разы разумнейшыя за сваіх продкаў, яна будзе цягнуцца трыццаць год падзеленыя на два, гэта значыць пятнаццаць год.
— Ордынарац нашага капітана, — перабіў яго Юрайда, — расказаў мне, што ён чуў нібыта мы як толькі спынімся на граніцы Галіччыны, ужо далей ня пойдзем, бо расійцы пачнуць тады перагаворы пра мір.
— Якія паганцы і баязьліўцы! Ня хочуць нават далей ваяваць?! — з асаблівым націскам прамовіў Швэйк. — На маю думку, калі ўжо вайна, дык каб гэта была сур’ёзна. Я ні за вошта ня згодзен гаварыць пра мір раней, чым мы ня зоймем Пецярбург і Маскву. А то якая цікавасьць у сусьветную вайну толькі крышку патузацца на мяжы! Восы хоць-бы швэды ў Трыццацігадовую вайну. Нунь адкуль здалёк яны зьявіліся, а даходзілі да Нямецкага Броду і Ліпніку і пакінулі па сабе такі сьлед, што і цяпер у корчмах пасьля поўначы гавораць «па- швэдзку», калі пачынаюць не разумець адзін аднаго. А прусакі? Яны таксама ня нашы суседзі, а пасьля іх у Ліпніку якая процьма разьвялося прусакоў! Яны нават даходзілі да Жэдоўха і да Амэрыкі, і назад.
