— Дзе там! — прамовіў Швэйк, — у мяне і часу ня было на гэта. Ты-ж ведаеш, што мяне хацелі расстраляць, але гэта яшчэ ня самае горшае, а от бяда, што я з дванаццатага гэтага месяца не атрымаў пэнсіі.
— Ну, браце, у нас ты цяпер чорта лысага атрымаеш, бо мы цяпер ідзем у Сокаль і пэнсію будзем плаціць толькі пасьля бойкі, каб гэтым зрабіць пасьля экономію. Скажам, што ўся гэта прыемнасьць закончыцца праз два тыдні, тады экономія на кожным забітым салдаце, будзе складаць 24 кроны 74 галеры.
— Ну, а што ў вас яшчэ цікавае?
— Па-перш, мы згубілі свой ар’ергард, пасьля паны афіцэры наладжваюць сягоньня ў паповым доме банкет, а салдаты цягаюцца па вёсцы і робяць розныя няпрыстойныя рэчы ў дачыненьні да мясцовага жаночага насельніцтва. Раніцою аднаго салдата з нашае роты прывязалі да слупа, за тое, што ён палез да сямідзесяцігадовае, старое жанчыны на сена. А на маю думку, гэты чалавек невінаваты, бо ў загадзе не гаворыцца, да якіх год гэта яму дазваляецца.
— Мне таксама здаецца, — згадзіўся Швэйк, — што гэты чалавек невінаваты, бо калі такая старая баба і лезе наверх па драбінах, дык яе твару ня відаць. Якраз такі самы выпадак быў на манэўрах у Табары. Наш узвод быў спыніўся ў готэлі, нейкая жанчына мыла ў сталовым пакоі падлогу, а адзін наш салдацік Храмоста скраўся да яе і — як-бы гэта сказаць? — памацаў яе спадніцу. У жанчыны спадніцы былі вельмі маладыя, і калі ён яе так мацаў, яна зрабіла выгляд нібыта нічога не заўважыла, ён другі раз, трэці раз, а яна ізноў нібыта гэта яе не датычыцца. Тады ён вырашыў пачаць атаку… А тая спакойна далей мые пол, а толькі пасьля павярнулася да салдата тварам і кажа: «Вось як я цябе ашукала, га?» Выявілася, што ей семдзесят год. Яна пасьля гэтую гісторыю разьнесла па цэлай вёсцы… Ну, а цяпер дазвольце ў вас запытацца, ці не сядзелі вы бяз мяне ў карцары?
— Такога выпадку ня было, — як-бы выбачаючыся пра-
