шукала яго, а не наадварот. Швэйк адказаў, што яму хочацца толькі даведацца, дзе тут у горадзе асталявалася 11-ая маршавая рота 91-га пяхотнага палка.
— Мне вельмі важна, — солідна дадаў Швэйк, — ведаць, дзе 11-ая маршавая рота, бо я яе ордынарац.
На няшчасьце, за суседнім сталом сядзеў нейкі фэльдфэбэль, што падскочыў, як прыпечаны, і пачаў крычаць на Швэйка:
— Сьвіньня няскрэбеная! Ты ордынарац і ня ведаеш, дзе твая маршавая?
Швэйк не пасьпеў адказаць, як той ужо кінуўся ў канцылярыю і прывёў адтуль паручыка. Ён быў такі тоўсты, што можна было падумаць, што ён уласькік вялікага кілбаснага заводу.
Этапныя комэндатуры былі звычайным месцам, дзе лавілі салдатаў, што адсталі і адбіліся ад сваіх часьцей ды з прыемнасьцю шукалі-б усю вайну свае часьці і стаялі-б у даўгіх хвастох каля тых сталоў у ашчадкасах, дзе напісана: «Выдача грашовае дапамогі салдатам.»
Як тоўсты паручык увайшоў, фэльдфэбэль скомандаваў: «Зважай!» і паручык спытаўся ў Швэйка:
— Дзе твае дакуманты?
Швэйк падаў іх паручыку; той, пераканаўшыся, што маршрут праўдзівы, вярнуў іх Швэйку і зьмілавіўся сказаць капралу, каб той выдаў Швэйку даведку, пасьля чаго дзьверы за ім зноў зачыніліся.
Тады фэльдфэбэль схапіў Швэйка за плечы і прывёў яго да выхаду і даў яму каленам замест усялякае даведкі, сказаўшы:
— Каціся, чалавеча, да ліхой матары!
Такім чынам Швэйк так і ня ведаў, куды яму накіравацца і пачаў шукаць якога-небудзь знаёмага з батальёну. Ён доўга блукаў па вуліцах, пакуль не адважыўся паставіць усё на адну карту.
Ён запыніў аднаго палкоўніка і на ламанай нямецкай мове спытаўся ў яго, ці ня ведае ён, дзе месьціцца яго, швэйкаў, батальён з маршаваю ротаю.
