як відаць, зручную хвіліну, каб папярэдзіць палкоўніка супроць Швэйка.
— Дазвольце, пане палкоўнік, — пачаў ён, — зьвярнуць вашу ўвагу, што гэты чалавек…
Але тут палкоўнік зароў ад болю і кінуў у падпаручыка чарнільніцаю, а той, спужаўшыся, казырнуў, прамармытаў сабе нешта накшталт «слухаю, пане палкоўнік», і хутчэй уцёк за дзьверы.
Пасьля гэтага, з канцылярыі палкоўніка доўга яшчэ былі чутны роў і выцьцё, што павольна перайшлі ў жаласныя стогны; пасьля і тыя сьціхлі. Палец палкоўніка як раптоўна хапіў, так раптоўна і сьціх. Палкоўнік пазваніў і загадаў ізноў прывесьці Швэйка.
— Ну што-ж, менавіта, з табою здарылася? — спытаўся спакойна, як-бы нічога ня было, палкоўнік. У яго цяпер было так лёгка на душы, нібы-та ён ляжаў дзе-небудзь на пляжы.
Швэйк ветліва ўсьміхнуўся начальству і разсказаў яму ўсю сваю одысэю, дадаўшы, што ён ордынарэц 11-ае маршавае роты 91-га пяхотнага палка і зусім не ўяўляў сабе, як там без яго могуць абыйсьціся.
Палкоўнік таксама ўсьміхнуўся і аддаў гэткі загад:
— Выпісаць Швэйку літар праз Львоў да станцыі Золтанец, куды на другі дзень павінна прыехаць яго маршавая рота, і выдаць яму з цэйхгаўза новае вайсковае ўбраньне, а таксама 6 крон 82 гэлеры на дарогу.
Калі Швэйк у новенькай аўстрыйскай форме пакінуў штаб брыгады, каб ісьці на вагзал, падпаручык Дуб сядзеў на лавачцы супроць будынку штабу і быў вельмі зьдзіўлен, як Швэйк паказаў яму свае паперы і заклапочана спытаўся, ці не загадае той перадаць што-небудзь паручыку Лукашу.
Паручык Дуб так зьбянтэжыўся, што ня мог адказаць нічога іншага, як толькі адно слова: «Ідзі». Але, гледзячы на Швэйка, што адыходзіў ад яго, ён прамармытаў сам сабе:
— Пачакай, ты мяне яшчэ пазнаеш!.. Езус-Марыя, ты мяне яшчэ пазнаеш!..
