У Швэйка раптам зьявілася думка, што лепш за ўсё было-б паведаміць пра сябе пану маёру, і таму ён брава адрапортаваў:
— Дык дазвольце паведаміць, пане маёр: адзін арыштаваны знаходзіцца тут, а асаблівых здарэньняў ня было.
Маёр ня мог раптам прыпомніць, чаго менавіта ён прышоў, і таму скамандаваў:
— Вольна! Дзе ў цябе арыштаваны?
— Дазвольце паведаміць, пане маёр, што і зьяўляюся ім самім, — з гонарам адказаў Швэйк.
Аднак маёр ня ўзяў увагі на яго словы таму, што віно і лікёры пана генэрала выклікалі ў яго мазгох апошнюю алькогольную рэакцыю. Ён пазяхнуў так шырока, што кожны штацкі зьвіхнуў-бы сабе з месца пашчанкі. Але ў маёра гэтае пазяханьне проста адсунула думкі ў такія мазгавыя куткі, якія ў чалавека зьяўляюцца цэнтрам таленту сьпеваў. Ён зусім весела паваліўся на швэйкавыя нары і, уяўляючы сабе, што ён вельмі прыгожа пяе, запішчаў, як сьвіньня, якую колюць.
Потым ён паваліўся дагары і, як мядзьведзянятка, скурчыўся і хутка захроп.
— Дык дазвольце, пане маёр, паведаміць, што вы вошай набярыцёся, — спрабаваў пабудзіць яго Швэйк, але з гэтага нічога ня вышла. Маёр спаў, як забіты.
Швэйк пяшчотна на яго зірнуў.
— Ну і валяйся тут, п’яная ты морда, — прашаптаў ён і накрыў яго шынэлем. Пасьля і сам ён залез пад шынэль і так знайшлі іх раніцой, цесна прытуленых адзін да аднаго…
Каля дзесятае гадзіны, калі пошукі маёра дайшлі да найвышэйшага напружаньня, Швэйк падняўся з нараў і вырашыў, што пара будзіць пана маёра. Ён некалькі разоў моцна патрос яго за плечы і крыху сьцягнуў з яго шынэль, якім ён накрываўся. Нарэшце маёр сеў на нарах і тупа зірнуў на Швэйка, шукаючы ў яго адказу на пытаньне: што менавіта здарылася?
— Дазвольце паведаміць, пане маёр, — сказаў Швэйк, — што ўжо некалькі разоў прыходзілі вартаўнікі даведацца, ці жывы
