частка, а група павіянаў, што сьмешна робяць грымасы. Маёр з усяе сілы стукнуў кулаком па стале і зароў на фэльдфэбэля:
— Гультай вы, сьвіньня, я ўжо тысячу раз казаў вам, што ў вас ня людзі, а…
І тут пачулася зусім нецэнзурная лаянка. А пасьля, зьвярнуўшыся да каравульнае команды, ён крыкнуў:
— Зважай, салдаты! Калі вы сьпіцё, дык ваша дурота так і лезе з вашых вачэй, а калі вы, паскуднікі, іх расплюшчыце, дык трымаецеся так, нібы зьелі па вагону дынаміту.
Пасьля пачалася доўгая прамова пра абавязкі каравульнае команды, а нарэшце загад зараз-жа адчыніць камеру, куды пасадзілі Швэйка, бо трэба яго ізноў дапытаць.
Дык вось якім чынам маёр уначы трапіў да Швэйка.
Ён зьявіўся да яго ў стане, калі, як кажуць, усё пасьпела. Апошні яго пыл выліўся ў загад даць яму ключ ад камеры.
Фэльдфэбэль апошнім страшным намаганьнем свае волі прыпомніў статут каравульнае службы і адмовіўся выканаць гэтае патрабаваньне, што неспадзявана зрабіла на маёра найлепшае ўражаньне.
— Вось-бы вы былі безгаловыя, — крыкнуў ён на ўвесь двор, — вось каб вы аддалі мне ключ, дык я паказаў-бы вам, дзе Макар цяляты пасе!
— Маю гонар паведаміць, — сказаў фэльдфэбэль, — што я прымушан вас замкнуць і каб вам было бясьпечна, пастаўлю да вас вартавога, а калі вы захочаце выйсьці, дык пастукайце, калі ласка, у дзьверы, пане маёр.
— Дурань! — адсёк маёр. — Жывёліна, асёл, няўжо ты думаеш, што я баюся арыштаванага, што хочаш даць мне вартавога, калі я яго буду дапытваць? Каб цябе чорт схапіў! Замыкайце мяне і каб духу вашага тут ня было. Зразумелі?
У невялічкай утулінцы над дзьвярыма за мэталёваю сеткаю стаяла лямпа, у якой гарэла газа, але прыкручаны кнот даваў такое малое сьвятло, што маёру цяжка было знайсьці Швэйка, які прачнуўся і па-вайсковаму выцягнуўся каля сваіх нараў і флегматычна чакаў, што выйдзе з гэтага візіту.
