Чалавек у няпрыяцельскай форме падняў рукі. Адзін з казакаў саскачыў з каня і адабраў ад яго стрэльбу; потым афіцэр павярнуў да яго і спытаў:
— Што ты тут робіш?
Чалавек расшпіліў жыкетку, расхінуў на грудзях кашулю і ў роспачы крыкнуў:
— Забеце мяне, я здрадзіў свайму імпэратару!
— Значыцца, і вас вошы заелі? — мэлянхолічна адказаў яму казак, зразумеўшы, што палонны паказвае яму зьедзеныя грудзі. — Ну, добра, ідзі, браце! Пакаштуй нашае рускае кашы! Наперад, марш!
Схапіўшы салдата за плячо, казак заўважыў тры мэдалі на ягонай жыкетцы. Ён сказаў афіцэру: — Глядзеце ваша благародзьдзе, «за адвагу». Значыцца, ён у нашых страляў! — даў палоннаму па вуху, садраў мэдалі і сунуў іх сабе ў кішэню. Потым ён падхапіў яго пад руку і павёў у штаб. Салдат абярнуўся і прагаварыў:
— Паслухайце, каровы вы ня рэжце, яна малочная… Вось кажуць, што вы нашы браты; але я бачу, якія вы браты! Акурат, як гэтыя Растачылі са Сьлівенца, якія распаролі адзін другому бруха… Ды ня трымай ты мяне так, я і бяз гэтага не ўцяку!.. Вось на Ланцунскай вуліцы жыў адзін шавец, Фуячэк по прозьвішчы, дык той сагануў паліцэйскаму, які таксама яго так вёў, у морду, дальбог!..
Яны дайшлі да палка, і казак здаў палоннага ў штаб. Усё зьзяла золатам і срэбрам; у нікчэмнага аўстрыякі вочы замітусіліся. Нейкі тоўсты палкоўнік крыкнуў яму:
— Вайсковапалонны? Якая родная мова? Як фамілія?
— Так што, дазвольце далажыць, я халасты, — адказаў палонны, — але гэта вельмі далікатна з вашага боку, ваша высокаблагародзія, што вы пытаеце пра маю «фамілію», пра жонку і дзяцей.
Палкоўнік зьвярнуўся да свайго штаба з запытаньнем:
— Што ён кажа? — А потым на ламанай нямецкай мове яшчэ раз спытаў у палоннага:
— Як тваё прозьвішча? Як цябе зваць? Разумееш? Імя?
