крыху. З-пад зямлі да іх данёсься моцны тужлівы голас, што пеў:
|
Ізноў сьляза маё крышталіць вока… |
— Хто гэта там: вар’ят ці што яшчэ? — запытаўся Шрэдэр, выцягваючы рэвольвэр.
І раптам ад руін станцыі вылучылася постаць салдата, шпарка падышла бліжэй, роўна за тры крокі ад афіцэра спынілася, як укапаная, і адчыкрыжыла:
— Так што дазвольце далажыць, пане палкоўнік, што я паводле загаду станцыю ўтрымліваў і аж да цяперашняга часу ўтрымліваю.
— Утрымліваеце? Як вы яе ўтрымліваеце? Гэта-ж вы яе, наогул, яшчэ не занялі, — здэтавана адказаў палкоўнік Шрэдэр.
Але тут салдат разышоўся з цэлаю прамоваю.
— Так што, пане палкоўнік, у ноч на аўторак я яе заняў і, пакутуючы ад голаду і смагі, утрымліваў яе аж да цяперашняга часу, таму што, дазвольце далажыць, салдат ня мае права пакінуць без загаду сваю варту, а я ад вас не атрымліваў загаду пакінуць маю позыцыю. Гонар маю данесьці, што ў мяне паранен адзін чалавек і адбіт куляй кавалачак цыбука ад маёй люлькі.
— Вы, здаецца, з майго палка, — са зьдзіўленьнем запытаўся палкоўнік. — Каторай роты?
— Дазвольце далажыць, пане палкоўнік, я — Швэйк, ордынарац 11-ае маршавае роты, — гарда адказаў салдат, а пасьля з укаханым і лятуценным поглядам у бок дадаў: — А вунь мой ротны командзір, пан паручык Лукаш.
— Пан паручык Лукаш, — урачыста прамовіў палкоўнік Шрэдэр, кладучы руку Швэйку на плячо. — Гэтага салдата вы ўзнагародзіце вялікім срэбным мэдалем за адвагу перад тварам няпрыяцеля і прыкладнае выкананьне баявога загаду. Гэта — са-
