— Пакінь, сынку, — пяшчотна сказаў Швэйк. — Кладзіся лепш спаць і ня скоглі, каб ня прышоў хто. А я пайду пашнапаруся, ці няма тут чаго-небудзь перакусіць. Зрэшты, чакай! лепш палажу я цябе туды, у тую будку, а то яшчэ, што добрага, цябе тут прыдушыць сьцяной, калі яны яе зусім раскідаюць.
Ён перанёс параненага калеку ў будку, а сам палез у будынак станцыі. У канцылярыі нічога не засталося, апрача разьбітага тэлеграфнага апарату, але ў сутарэньні Швэйк знайшоў кошык з вялікаю бутэлькаю.
Ён зрэзаў накрыўку з прутоў вярбы, што закрывала горлачка, выкалупаў штыхом корак і панюхаў. Ягоныя вочы заблішчалі.
— Ах, ты божухна! — ускрыкнуў ён. — Ну і вінцо! тут, пэўна, быў добры начальнік станцыі, што так паклапаціўся пра мяне.
Ён нагнуў буталь і адліў сябе порцыю ў манерку; пасьля пакаштаваў, цмокнуў языком і засаб апаражніў яе.
— Эх, любата! — прамовіў ён. — Усяроўна, як у Шульца ў «Браніку» на Ўзгорках. Але толькі, кажуць, віно нашча ня вельмі карысна.
Ён вынес бутэль з сутарэньня ўверх, а потым прабраўся ў склад, што выгараў. Ён быў напалову пусты, і толькі ў адным кутку самотна ціснуліся некалькі абгарэлых скрынак.
Спрытна лазячы паміж крокваў, што абваліліся, Швэйк праціснуўся да гэтых скрынак і штыком выламаў века верхняй з іх; дошка затрашчала, і Швэйк ад глыбіні душы ўздыхнуў:
— Знашоў, знашоў! Бог пра мяне, відаць, не забыўся.
У скрынцы былі расійскія мясныя консэрвы, і Швэйк зараз-жа ўзяўся пераносіць іх у торбу і ў крысьях шынэлю ў будку да свайго параненага таварыша, куды ён перанёс таксама і буталь. І, працуючы, як мурашка, ён зусім забыўся пра знарады, што ня спынілі біць руіны няшчаснай станцыі.
Калі паранены з усіх бакоў быў абложаны манеркамі консэрваў, Швэйк прынёс апошнюю партыю і, высыпаўшы яе ў будку, сам залазячы туды, самаздаволена прамовіў:
— Ну от цяпер я нацягаў сюды, як варабей у гняздо. Цяпер няхай ніхто не спадзяецца, што выганіць нас адгэтуль.
