Перайсці да зместу

Старонка:Svejk.4.pdf/178

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

У шпіталі ляжу я хворы,
Ня струменіць болей кроў.
Напішэце, што я ранен
Маёй любай вы дамоў.
Адну руку мне адбілі,
І другая не гадна
Прыяжджай і пацікаўся,
Што прынесла вам вайна!
Не, навошта табе ехаць,
Не паклічу да сябе.
Славы мне вянок сьмяяўся,
А я верыў ўсё табе.

|}

Баявая швэйкава песьня зьлівалася з выцьцём знарадаў. Ён пеў куплет за куплетам, пакуль не дайшоў да таго, дзе паранены адказвае дзяўчыне, што ёй ня сьлед было хадзіць да салдатаў у казарму і практыкавацца з імі на ложках. Тут ён сьціх, таму што недалёка ад яго пачуліся плач і стогны.

Швэйк пашоў на голас. Адразу-ж за складам ляжаў на жываце малады салдацік і поўз, апіраючыся на локці, да Швэйка; ягоныя нагавіцы намоклі і пачарнелі ад крыві, што запяклася, ён стагнаў пры кожным руху і аж да жудасьці нагадваў ката, з перабітым хрыбетам.

Убачыўшы Швэйка, ён з мальбою злажыў рукі:

— Дапамажэце, паночку, дапамажэце! дзеля маткі боскай, дапамажэце!

— Ну, што з табою сталася, дзяцюк? — запытаўся Швэйк, падыходзячы бліжэй. Пасьля, прыгледзеўшыся, ён па салдатавых нагавіцах зразумеў, што той наскрозь паранены кулямі ў абедзьве лыткі.

Швэйк асьцярожна падняў яго і аднёс за склад; там ён разьдзеў, ададраў прыліпшыя да цела нагавіцы і прынёс са студні вады абмыць раны. Салдацік толькі ўздыхаў, сочачы вачыма за швэйкаваю работай. Перавязаўшы, Швэйк даў яму хлебануць са сваёй пляшкі і весела прамовіў:

— Глупства, брат! Усё прайшло праз мяккія часткі, і костка не зачэплена.

Салдат пагразіў расійцам кулакамі:

— Трасцу вам у бок, сукіны дзеці! Ай, мае ногі, мае ногі!

І ён заплакаў.