— Скажэце начальніку брыгады, каб ён сам прышоў трымаць яе, — накінуўся паручык Лукаш на ордынарца. — Тут ня толькі што чалавек, але і кот ня ўтрымаецца.
Але батальён падышоў бадай да самае станцыі, але артылерыя, што добра прыстралялася, асыпала яе градам знарадаў. Салдаты разьбегліся, і Лукаш мог толькі лаяцца:
— Каб яе чорт з гэтаю комэдыяй!
— Дык дазвольце паведаміць, — крыкнуў яму ў самае вуха Швэйк, — што наш чацьверты разьдзел увесь перабілі. Пана падпаручыка Дуба…
Знарады сыпаліся над імі, разрываліся, засыпалі іх зямлёю, і Швэйк, напружыўшы свой голас да пякельнага рову, закрычаў:
— Дык, пане паручык, здаецца мне, што лепш за ўсё было-б нам уцякаць адгэтуль. Яны, халеры, страляюць проста ў нас.
Салдаты разьбягаліся цяпер ужо цэлымі групамі, нізка прыгінаючыся да зямлі. Толькі далёка ззаду за станцыяй, у хваёвым лесе, удалося спыніць іх і павярнуць тварам да ворага. Яны ляглі, павыкапаўшы сабе рыдлёўкамі ў мяккім грунце няглыбокія ямкі. Потым зрабілі пераклічку па аддзелах, і калі выявілася, што ў другой роце не стае амаль цэлага чацьвертага аддзелу, Швэйк вышаў да батальённага Лукаша і, аддаўшы чэсьць, адрапартаваў.
— Дык, пане паручык, дазвольце паведаміць, што мы ня мелі часу падабраць пана падпаручыка Дуба, як загадаў нам капітан Загнэр, што трэба падбіраць раненых. Мы яго да самага вечара не падабралі-б, бо ў яго папаў знарад і разарваў на тысячу кавалачкаў.
— Дык за гэтым разам згубіў сваю галаву Дуб. Пра гэта ягоны «пан начальнік акруговае ўправы», відаць, нічога не гаварыў! — падумаў сам сабе паручык Лукаш, а ўголас запытаўся: — Дзе гэта было? Там каля станцыі?
— Так, яго там сустрэла гэтакае няшчасьце — адказаў Швэйк, — калі-ж расійцы так сыпалі, што… Езус-Марыя! — закрычаў ён раптам. — Я-ж там згубіў сваю люльку.
Ён пачаў шукаць ва ўсіх сваіх кішэнях, перагледзеў мяшок з рэчамі, але люлькі нідзе ня было. І Швэйк сказаў паручыку так сардэчна, як той ніколі ня чуў:
