корліва, нібы ім усё навакольнае было абыякава, і ўліваліся ў перадавую лінію.
«Гэта яны рыхтуюцца да контратакі або да глыбокага абходу нас з флангаў, — падумаў паручык лукаш. — Відаць, адступаць ім абрыдла».
Ягоныя прыпушчэньні, як выявілася, мелі сэнс. Варожыя рады раптам укрыла раскацістае, як грымоты, «урааа!» і расійцы кінуліся ў атаку.
Батальён уздрыгануў, але вытрымаў іхні наскок. Расійцы адступілі назад, але каля паўдня іхняе «ура, ура, ура!» ускалыхнула паветра, і паручык даў загад адступаць.
Аднак салдаты пачалі ўжо адступаць і бяз гэтага загаду. На ўсіх схілах і ўзгорках, як хапіць вокам, зьявілася расійскае войска, нібы саранча, і рота гонвэдаў, якую прызначылі прыкрыць адступленьне да таго моманту, як расійцы падыйдуць блізка і змятуць яе, ледзь магла не дапусьціць паніку. Як толькі салдаты пачулі команду Лукаша: «назад! назад!», яны з радасьцю адзелі шапкі брылямі на патыліцу і адразу павярнуліся ўцякаць.
— Цяпер мы ізноў будзем з тыдзень наступаць такім чынам, — крычалі жартаўнікі. — Глядзеце, хлопцы, усё чарнютка ад іх. Намазвай пяты заячаю тлустасьцю, браткі, і давай лататы!
Так уцякалі яны да абеду. Пасьля адступленьня спынілі немцы, якіх тэрмінова перакінулі на грузавікох у месца прарыву, нібы палажылі вату на глыбокую рану. У гэты час батальён, дзе быў Швэйк, дакаціўся да нейкае станцыі, дзе ярка гарэў інтэнданцкі склад і пагражаў падпаліць цягнік, што стаяў водалей напагатове.
Расійцы спыніліся, каб сабраць з сілы. Пад вечар яны ізноў пачалі наступ. Артылерыя ўзьняла страшэнную страляніну, пад прыкрыцьцем якое яны ўсё бліжэй і бліжэй падступалі да аўстрыйцаў. Лінію фронту нельга было ўтрымаць; яна захісталася і пачала павольна падавацца назад. Прышоў загад захапіць станцыю; батальён пашоў туды, але расійская артылерыя адразу накіравала на станцыю свой агонь, і цягнік ледзьве ад’ехаў цэлы.
— Утрымаць станцыю, каб тут няма ведама што! — загадаў паручыку Лукашу начальнік брыгады праз свайго ордынарца.
