— А няхай слухае, хто хоча! — пакрыўджана адказаў Швэйк. — Яна-ж хацела пакалечыць яго вялікасьць, каб ён больш не падабаўся Альжбэце. А тая-ж і так ад яго разоў колькі ўцякала, пакуль пан Лукені не закалоў яе ў Жэнэве напільнікам. Напэўна, ён наогул быў злосны на прыгожых жанчын… А ў расійцаў, ведаеш, штыхі таксама падобны да напільнікаў… Ну, а наш імпэратар доўга яшчэ мог-бы жыць з ёю ў непарушным шчасьці і згодзе.
Сумятня ў табары павольна сьціхла. Салдаты ляглі спаць; у суседняй палатцы хтосьці расказваў:
— Нам трэ’ было-б пайсьці да кухара, каб ён нам прынамсі хоць косткі даў пагрызьці. Трэ’ было-б пайсьці і сказаць: «Божа ты мой, якія-б мы былі падлюгі, каб нам не хацелася есьці! Бо жывем-жа мы тут, як жывёла, жлукчам адну ваду, і нават няма з кім кахацца».
Але наўкола ня было відаць ні спакою, ні ціхамірнае цішыні летняга вечара. Раз за разам чулася, як грукаталі гарматы, па дарозе грукацелі абозы ды тупацела пяхота і кавалерыя, што, бяз упынку, ішлі цалюткую ноч. Усё гэта нагадвала пра небясьпеку, што чакала нашых ваякаў наперадзе. Таму паручык Лукаш, кладучыся на ахапак сена, сказаў Швэйку на пытаньне, ці ня будзе на заўтра якіх загадаў:
— Пакуль што няма. Бог ведае, што будзе з намі заўтра… Ты ведаеш, Швэйк, што перад намі самае цяжкае? Трэба будзе вытрымаць такую гарачую лазьню, як яе напаляць.
На гэта Швэйк рашуча адказаў:
— Не, пане паручык, я гэтага ня ведаю. Але толькі халодная лазьня нікуды ня варта, бо там ніяк ня выпарышся добра, пане паручык, і я такое ня люблю. Калі ўжо лазьня, дык каб сапраўдная. Дык дазвольце, пане паручык, сказаць, што заўтра будзе відаць, як нас выпараць расійцы!
