Кадэт пачаў распытвацца, дзе цяпер 91-ы полк, але ніхто нічога ня ведаў пра яго, і толькі нейкі сапёрны капітан сказаў:
— 91-ы полк з Будзёвіц? Учора толькі я яго бачыў. Яго сьцягваюць пад Броды. Там умацаваліся расійцы — цэлая дывізія.
Кадэт ізноў дастаў сваю карту і хацеў дайсьці, як гэта яго батальён трапіў у Броды. Яны нейкі час ішлі па шашы, а потым кадэт павярнуў управа на палёвую дарогу.
— Мы ізноў вернемся на гэтую шашу, але нашы не маглі яшчэ да яе дайсьці. Магчыма, мы сустрэнем іх у якой-небудзь вёсачцы.
Яны пашлі хутчэй і хутка нагналі некалькі чалавек адсталых, якіх потым яны сустракалі цэлымі натоўпамі. Салдаты з розных палкоў па аднаму ці па некалькі ішлі, сядзелі або ляжалі ў траве абапал дарогі, і як Швэйк пытаўся у іх, куды яны ідуць, адказвалі або сярдзітым мармытаньнем, або пакорліва і лагодна:
— Мы ідзем змагацца і ўміраць за нашага імпэратара.
Дарога была праз балота, але там ішла ўжо работа, каб можна было праз яго езьдзіць. Цэлая рота салдатаў рабіла гаць, клала дрэва, камель пры камлі, якое надвозілі з лесу мобілізаваныя на гэта тутэйшыя сяляне. Другая команда забівала дзіркі мохам, трэцяя насыпала пясок, а чацьвертая раўняла дарогу на краёх, і там дзе пяску было мала, дасыпала рукамі. Ззаду стаяў падпаручык і крычаў:
— Старайцеся, каб вас чорт, каб усё было добра! Гэта мусіць быць дарога, як алея ў Шэнбрунскім парку. Узводны, скажэце там, каб пясок везьлі толькі найчысьцейшы і найдрабнейшы.
Кадэт пачаў размову з падпаручыкам. Швэйк з вялікаю цікавасьцю пазіраў, як раўнуюць дарогу, і потым сказаў салдату, што быў бліжэй да яго:
— А ты вельмі акуратна робіш. Гэта такая чыстая работа, як сказаў-бы стары Маравэк, калі-б ён убачыў, як ты тут арудуеш з сваёю лінейкаю, бо пан Маравэк — муляр і перш за ўсё паважаў чыстую работу. А вы, менавіта, з якога палка, хлопцы?
