дзяць. Няма ў мяне, паночку, нічога, усё маскалі пабралі. Нават кару з дрэба абадралі ды ад яе так і здыхалі.
— А патрэбная каморка ёсьць? — зноў запытаўся кадэт, у якога ў жываце ня спрынялася рэзаніна.
Старая энэргічна замахала галавою.
— Не, нічагуткі няма, паночку ты мой. Усё маскалі пазабіралі.
— Пастой, старая, мы самі зірнем, — сказаў Швэйк, — адпіхнуў яе на бок і кінуўся ў хатку. Як дзеля звычайнае русінскае хаткі, яна была чыстая і нават прыгожая; у вялікай печы гарэў агонь, а на століку ляжала цеста на хлеб. Швэйк адчыніў дзьверы з хаты ў баковачку; там бялелі ў кошыках кучкі яец, а са столі зьвешваліся кумпякі, кускі грудзінкі і кольцы хатняе вэнджанае кілбасы. У Шэйка, нават, дух заняло ад радасьці. Ён вярнуўся ў сенцы паклікаць таварыша і кадэта, якіх старая ўсё яшчэ хацела пазбыцца.
— Мы зусім жабракі, — казала яна. — А от там, за рэчкаю, паны салдаты знойдуць хату, дзе жывуць багатыя сяляне. У нас маскалі ўсё забралі.
— Кінь ты, лухту плесьці, бабка, — сяброўскі гукнуў на яе Швэйк. — Чулі мы гэту песьню: маскалі нібыта ўсё пазабіралі і нават кару з дрэва пазьдзіралі і ад гэтага падохлі… Пане кадэт, дазвольце сказаць: можаце ісьці далей у хату — у гэтае старое ведзьмы ў бакоўцы цэлая кілбасная крама. А ты, бабка, — ізноў зьвярнуўся ён да гаспадыні, — слухай: мы ў цябе павячэраем і пераначуем, вядома ня дарам — за ўсё будзе заплочана. Ці дабром пускай ці сілаю. Каб цябе чорт, штоты ня хочаш упускаць нават нашага пана капітана, а ну!
Швэйк схапіў з похвы штых і прыставіў ягонае лязо да горла старое; тая крыкнула, падалася назад і перапужаная і лісьлівая запрасіла паноў салдатаў ісьці за ёю. У хаце яна пад агонь ад печы разгледзела, што сярод іх быў афіцэр. Яна замармытала: — Пане капітан, пане капітан! — і пачала хапаць кадэтавы рукі, каб пацалаваць іх.
— От бачыш, бабка, цяпер ты мне падабаешся, — сказаў Швэйк і папляскаў яе па плячуку. — Так і трэба паважаць салдатаў.
