ваюцца да вагонаў, расьцягваюцца ў доўгі ланцуг і зьнікаюць у сярэдзіне вагонаў. Далёка сьвішча лёкомотыва і выкідае клубкі сівага дыму. Яна дыхае цяпер, як дзівачны дракон, і выпушчае пад сябе струі пары. Плач і хліпаньні жанчын мацнеюць. Адны з іх затуляюць вочы хвартухамі, другія выцягваюць рукі да вагонаў. Чуюцца галасы.
— Бывай здароў, Бартэк! — крычыць Магда. — Глядзі, ня лезь туды, куды цябе не пашлюць. Хай сьцеражэ цябе Маці Божая… Бывай здароў! О, Божа!..
— Наглядай за гаспадаркаю, — кажа Бартэк.
Раптоўна вагоны здрыгануліся і паехалі.
— Дык помні, што ў цябе жонка і дзіця! — гукнула Магда, йдучы кадя вагона. — Бывай здароў, у Імя Айца і Сына і Сьвятога Духа. Бывай здароў…
Цягнік пасоўваўся ўсё шпарчэй і адвозіў ваякоў з Пагнэмбіна, з абедзьвюх Кшывдаў, з Нядолі і Мізэрова.
