праз вокны відаць было доўгія бароды і сур’ёзныя ваяўнічыя твары старых жаўнераў, з грозна блішчэўшымі вачыма. Вайсковы запал Бартэка ізноў кудысьці зьнік.
— Гэтыя страшнейшыя, — ціха вышаптаў ён, быццам баяўся, каб яны яго ня чулі.
— Ты яшчэ ня бачыў тых, што не здаліся ў палон, — заўважыў Войтэк.
— О, Божа!
— Вось пабачым.
Наглядзеўшыся на зуаваў, яны пайшлі далей. Параўняўшыся з чародным вагонам, Бартэк кінуўся назад, быццам апараны.
— Войтэк, ратуй! — крыкнуў ён.
У адчыненым вакне відаць было цёмны, блізу што чорны, твар туркоса. Ён быў мусі ранены, таму што твар яго быў скрыўлены болем.
— А што? — сказаў Войтэк.
— Гэта не жаўнер, а злы дух. Божа, будзь міласьціў мне грэшнаму!
— Паглядзі, якія ў яго буты.
— А хай ён саўсім загіне. Я на яго ня буду глядзець.
Бартэк сьціх; аднак-жа праз мінюту сказаў:
— Войтэк!
— Чаго?
— А калі-б гэткага перажагнаць? Як табе здаецца, паможа?
— Паганцы не разумеюць сьвятое веры.
Але вось жаўнерам загадана сядаць у вагоны. Цераз мінюту цягнік паляцеў наперад. Калі
