raz pa-razu wadoj uwieś parachod apałaskiwaje; to nyrnie parachod u hłybočynu pamiž chwal, to padojmiecca na wierch chwali. Strašna tady na parachodzi. Nawat u prywyčnaho maraka duša zamiraje.
Šmat karabloŭ hinie u časie hetkich bur. I ŭsio-ž ludzi jeździać pa moru, bo tam, za marami, jość druhije ziemli, a ŭ tych ziemloch inšyje rastuć raśliny, inšyje žywuć źwiery, inšyje kamieńnia i kowy dastajuć z ziamli, i tamtejšyje ludzi umiejuć rabić tóje, čaho u nas nia ŭmiejuć rabić.
Nam patrebna toje, što jość u tej dalokaj ziamli; ludziam tych staronak patrebna toje, što raście u nas, što my umiejem zdabywać i wyrablać. Dyk i jeździać ludzi, pierawoziać tawar z adnaho bierahu na druhi i z adnaho carstwa u druhoje.
U dalokije zamorskije ziemli wyježdžajuć ludzi ad nas i pasielajucca, kab žyć tam časówa, abo nazaŭsiody, kali ludziam ciažka žywiecca u nas i kali jany za morem mohuć ustroicca tak, kab lepiej im było žyć na świeci.
Wada ŭ mory horka-salonaja. Pić jaje nia možna. Dziela hetaho, kali ludzi jeździać na parachodach, to biaruć s saboj rečnuju presnuju wadu. Kali-ž jeduć wielmi daloka, to biaruć s saboj asobnuju pryładu, pry pomačy katoraj možna piererabić salonuju wadu na presnuju.
U biezhraničnym mory žywie mnoha ŭsielakaj ryby — drobnaj i wialikaj, šmat usielakich stwareńnioŭ — i hramadnych i drobnieńkich. Drobnieńkije rački, čerepachi, ahramadzistyje kity, ciuleni, moržy, marskije źwiery, smoŭžyki, hubki, miakkaciełyje stwareńnia, — dy ŭsich nie pieraličyš.
Marskije stwareńnia i raśliny nie padobny da druhich stwareńnioŭ i raślin. Jany prywykli da salonaj wady i ŭ zwyčajnaj wadzie, u rečcy ci woziery nia mohuć žyć.
