Poŭnač prakryčeli pieŭni s chaty ŭ chaty. A haźnicy ŭsio kuryć blesk padślepawaty. Zmučena kabieta maciarynskim horem i schiliłaś cicha nad synočkam chworym. I kałyše syna: strachi adhaniaje, a samoj jej serce niešta ssie, ściskaje.
Pytańnia dla hutarak i piśmiennych rabot. Kali maci siadzieła nad kałyskaj? Ci synok jaje zdaroŭ byŭ? Što kazała maci chworamu synu? Čamu maci siadzieła da poznaj pary nad kałyskaj? Čaho trywožyłasia maci?
Što značyć „Miesiačyk dwurohi?“ „Charawody zorak“? Jakoha heta siwoha dzieda maci wyhaniała s chaty? Što znače nia leź ślapicaj? („Ślapica“, slapień (owad). Što znače: słowo „kulba“ (kawieła).
Jak chłopcyk lubiŭ swaju matku.
Adzin chłopcyk bieh praz wulicu. Raptam naježdžaje pawozka. Chłopcyk spatknuŭsia i pawaliŭsia pad pawozku; koła pierełamało jamu nahu. Chłopcyka pryniaśli damoŭ. Maci jaho była chworaja i, kali pačuła stahnańnie syna, uskočyła s paścieli i zwaliłasia samleŭšy na ziamlu. Chłopcyk zara pierestaŭ stahnać, i, pakul jamu składali i abwiazywali nahu, jon ni razu nia kryknuŭ.
— „Ci tabie nie balić?“ — spytaŭ jaho u kancy doktar.
— „Wielmi balić! — šeptam adkazaŭ chłopcyk, — ale ja nie chaču, kab mama wiedała ab hetym: jana wielmi trywožycca.“
Pytań nia dla hutarak i piśmiennych rabot. Dzie bieh chłopčyk? Što z im stałosia? Što stałosia s chworaj matkaj kali jana pačuła stahnańnie syna? Ci baleła jamu rana? Čamu jon nie stahnaŭ?
Dobraje dzi ciatko.
Byli dažynki u haspada ra. Zyšłosia šmat narodu. Dziaciej, jak maku. Pryj šła Anetka s susiedniaj wioski. Častawaŭ haspadar hruškami, jabłykami,
