u krami, ubačyŭ, što siabra jaho staŭ bieły, cysty, jak srebro, a jon sam uwieś zaržawieŭ; jon i pytaje:
— „Čamu heta ja horšy za ciabie staŭsia?“
— „Tamu, što ja pracawaŭ, a ty ŭwieś čas na baku ležaŭ“, — adkazaŭ siabra.
Pytańnia dla hutarak i piśmiennych rabot. Što zrabiŭ kawal? Kudy pajšli płuhi? Što skazaŭ płuh, katory byŭ u kupca, jak ubačyŭ swajho siabru? Što skazaŭ sielaninoŭ płuh? Što robicca s čeławiekam, katory pracuje, i što robicca s čeławiekam-hultajom?
Waranionak.
Pustelnik ubačyŭ raz, što sakoł prynios u hniazdo korm i karmiŭ waranionka.
— Pustelnik zdziwiŭsia, što sakoł kormić waranionka, i padumaŭ: „Waranionak i toj u Boha nie prapadzie: nawučyŭ Boh hetaho sakoła karmić čužoha siratu. Boh ab kožnym stwareńni pamiataje. Pierestanu i ja ab sabie dumać, nia budu sabie zapasić strawy: kali Boh pamiataje ab usiakim stwareńni, budzie i aba mnie pamiatać.“
Tak i zrabiŭ: sieŭ u lesi i nie ustawaŭ z miejsca, a tolki maliŭsia Bohu.
Try dni i try nočy prabyŭ jon biez pity i biez jady. Na treci dzień pustelnik tak asłabieŭ, što ŭžo nia zdoleŭ padniać ruki. Ad słabaści jon zasnuŭ. I pryśniŭsia jamu starec. Starec bytcym padyjšoŭ da jaho i kaže:
— „Čamu ty sabie strawy nie staraješsia? Ty dumaješ uhadzić Bohu, a ty hrešyš. Boh hetak świet ustroiŭ, kab kožnaje stwareńnie na swaju strawu pracawało. Boh skazaŭ sakołu karmić waranionka tamu, što waranionak sam nia zdužaje pracawać na siabie, a ty možeš pracawać. Ustań zo snu i žywi u pocie čeła twajho.“
Pytańnia dla hutarak i piśmiennych rabot. Chto karmiŭ waranionka? Što padumaŭ pustelnik? Što stałosia s pustelnikam, kali jon pierestaŭ pracawać? Sto pawinien rabić kožny čeławiek?
