na wyrab kapialušoŭ, chustak i roznych sukonnych tkanin. Šmat chto haduje kozy zamiest karoŭ, dojać ich i robiać z małaka kozij syr. Koziaje małako ličycca hetkim zdarowym, što im lečuć suchotnikoŭ i, naahul, słabych na hrudzi ludziej. Kazu wielmi lohka prakarmić; jana zdawoliwajecca samym drennym sienam i nawat prosta dreŭnymi wietkami.“
— „Chto-ž lepiej?“ — paŭtaryŭ swajo pytańnie baćka.
Synok pieračytywaŭ abiedźwi zapiski i nia moh razhadać, jakaja žywioła lepiej: awiečka ci kaza. Tady zwiarnulisia za razhadkaj pytańnia da maleńkaj dziaŭčynki Olki.
— Abieźwi lepiej, — biez zapinki adkazała dziaŭčynka.
Pytańnia dla hutarak i piśmiennych rabot. Što pa wašamu lepiej: awiečka ci kaza? Čamu? Jakije my majem pradukty ad awiečak i ad koz u našych chatach? Jak u nas hadujuć awiec i jak koz? Jak wabiać koz, jak awiečak? Čym treba karmić awiečak? Čym koz? Chto razumniejšy: awiečka ci kaza? Čamu?
Padziakawaŭ.
Išoŭ sabie čeławiek darohaj, uhledajecca, ažno wuž pad kamianiem zawaleny lažyć, tolki haława na wiersie krucicca, i nia može nijak wyleźci. Jak ubačyŭ čeławieka, dyk kaže:
— Wyratuj mianie, čeławieče, zhetul!
Ceławiek zlitawaŭsia nad im, padsadziŭ kała pad kamień, padwažyŭ, i wuž wylez,
Idzie toj čeławiek dalej darohaj i čuje — niešta chałodnaje na šyi. Pamacaŭ, ažno heto wuž, akruciŭšysia kruhom šyi! Pytaje jaho:
— A heta što?
— A ja tabie zapłaču pa wužačamu: ty mianie wyratawaŭ, a ja ciabie zadušu.
— Pastoj, bratka, nie dušy, može nas chto razsudzić.
