U šmat jakich zwieroŭ haračych staron skury pierepialosyje i pruhawatyje, i henyje pałosy i pruhawiny padobny na świetłyje i ciomnyje punkty świetła i cieni ad listoŭ i sukoŭ dreŭ.
U nas niemal usie źwiery buryje, šeryje, ryžewatyje, bo u nas jaki-niebudź tyhr sa swaimi jarka-žoŭtymi pruhawinami na cieli zrazu kinuŭsia-b u wočy.
Uściudzionaj poŭnačy jość bieły miadźwiedź jon kruhły hod chodzić pa lodzie Paŭnočnaho akijanu. Jon i na leta nie pieremieniaje swajej biełaj maści, a piesik (paŭnočnaja lisica), katory biehaje pa ściudzionym bałoci, letam bywaje bury, a zimoj bieły.
Nia tolki pa maści skury, ale i pa tym, jak ustrojeno cieło źwiera, pakazwajecca, što źwier pryspasoblen da taho žyćcia, jakim žywie.
Maleńki krot wiečna ryjecca ŭ ziamli, šukajučy kormu — roznych čerwiakoŭ i mošek, što žywuć pad ziamloj. Dziela hetaho piarednije łapki krata wielmi krepki i padobny da šyrokich łapat; zadnimi-ž łapami krot tolki adkidaje nazad ziamlu, i jany šmat słabiejšyje za piarednije
Pad ziamloj ciomna, i dziela taho jon blizka saŭsim ślapy: jaho wočki wielmi maleńkije i schawany ŭ poŭści, ale zaheta niuch u krata wielmi dobry.
Lisicy patrebny wostryje zuby, zorkije wočy, wostry słuch, dobry niuch i prawornyje nohi, kab dabiracca da swajej zdabyčy i dahaniać jaje, kali zdabyča ŭciekaje. Da taho-ž lisica wielmi chitra i wielmi sprytna ŭmieje chawacca. Chitraść jaje pamahaje lisicy dabywać sabie korm i swaim dzieciam,
Zajac wielmi pałachliwy źwiarok. Jon ničym nia moh-by abaranicca ad swaich worahoŭ, bo ŭ jaho nima ni wostrych zuboŭ, ni kipciaŭ, ni roh. Zatoje ŭ zajca doŭhije, čutkije wušy i krepkije nohi. Jon dobra słyše i može šparka i doŭha
