biehčy. Zuby zajca ustrojeny tak, što jamu wyhodna hryzci dreŭnuju karu, maładyje wietački, harodninu i inš.
Wawiorka ŭsio žyćcio žywie na drewach. Jaje łapki s krepkimi kipciami mocna trymajucca za wietki dreŭ. Jaje zadnije nohi wielmi silny, cieło takoje lohkaje, što jana biez truda piereskakiwaje z adnaho drewa na druhoje. Jaje bachmaty chwost słužyć jej zamiest styrna, kab pawaračywacca ŭ časie skoku ŭ bok. Piarednimi łapkami wawiorka, jak čeławiek rukami, može sprytna trymać swoj korm-arech, šyšku, ci suchi hryb, a wostryje jaje zuby ŭ hety čas šparka, šparka hryzuć.
U alenia doŭhije mocnyje nohi, kab chutka ŭciekać ad niebaspieki, i doŭhaja šyja, kab jon moh dastać moch i trawu z ziamli i drobnyje wietački z dreŭ. U alenia wielmi dobry niuch, dobry słuch i zrok, i heta takže pamahaje jamu ratawacca ad worahoŭ.
Jość mnoha na świeci biezbaronnych źwiarkoŭ, katoryje sielacca blizka adny kala adnych, kab razam baranicca ad worahoŭ. Jany ryjuć sabie nory ŭ ziamli blizka adnu kala druhoj. Kali bajbaki wychodziać sa swaich norak, kab pažyrawać, ci pabiehać, jany stawiać wartaŭnikoŭ. Bajbak — wartaŭnik staić na zadnich łapkach i zorka uhledajecca na ŭsie baki, ci nima jakoj niebaspieki. I čuć prymiecić jon u staranie lutuju ptušku ci čeławieka ci ješče jakoha woraha, jon świšče, i świst jaho padchopliwajuć usie maleńkije wartaŭničyje, a rešta bajbakoŭ u adzin mih chawajucca ŭ nory.
Źwiery časta adzin adnamu pamahajuć adšukiwać strawu. Trudna, naprykład, prychodzicca woŭku zimoj: usie žywioły pachawalisia, niečym jamu pažywicca. Woś, woŭki i zbirajucca stadami. Stadam im lahčej što-niebudź upalawać, stadam nia trudna i wialikuju žywiołu napaści. Razdabuduć što-nie-
