Чаго ты лаешся, Грыпіна?—накінуўся на кабету Карусь Цесьля і міргнуў у бок мужчын:—мусіць добра яму жывецца с табой, калі чэлавек на зламаньне карку кінуўся ў студню. — І, зірнуўшы на жонак, дабавіў: вось што робіць ваша грызьня з нашым братам…
— Гарэлка вам гэта робіць, — загаманілі жонкі дружным хорам.
Карусь замахаў рукамі і заткнуў вушы.
— А ніхай вас! вось сарокі! Толькі і астаецца уцекаць ад вас у калодзіж.
Карусь нагнуўся і клікнуў Арцёма.
— Арцём! ці добра табе там? —
— Добра, браце! — адазваўся Арцём і заплюхаў нагой па вадзе:—такі табе тут халадок, што проста—ах!.. Карусь! ты заўсёды быў мой лепшы друг: кінь браце, мне сюды люльку!
— Вылазь брат! тут пакурыш. Вось і драбіны табе прынясьлі.
Неколькі мужчын паволі апускалі ў студню прынесеные драбіны.
— А на што мне драбіны?—пытаўся, седзючы на скрыні, Арцём:—думаеце, я вылезу ад гэтуль? Што я там буду рабіць з вамі? што мне там міла? нічога!.. Ня чуў хіба грызьні? А тут, браткі,—рай! —
