|
„І гэй, ў Та-аганро-о-зі, да! |
Зацягнуў Арцём у калодзіжы песьню.
— Дык ты, Карусь, ня кінеш мне люльку?—скончыўшы сьпеваць, спытаўся ізноў Арцём.
— Татка, галубок! выла-а-азь!—заплакаў Арцёмаў сын, хлопчык гадкоў дзесяць.
— А! гэта ты, Сымонка? А сынок ты мой! Скажы мне, каток, які гэта прарок сядзеў у пустыні, і крумкачы насілі яму мяса?
— Выла-а-азь!
— Я ў цябе, пся кроў твая, пытаюся: якому прароку крумкачы насілі мяса? —
— Выла-а-азь!
— Эх! уздыхнуў Арцём:—Адзін шкадуе люлькі, і гэта лепшы друг! Другі ня хочэ сказаць, каму крумкачы насілі мяса, і хто? родны сын! І жыві ты пасьля гэтаго на сьвеці. Лепей-бы ты мяне, матанька, на сьвет не радзіла.—І Арцём ізноў засьпеваў:
|
„На што ты радзіла |
