Гэта старонка была вычытаная
Ты жыццё грамадскае
Выбіў з каляіны.
Ой, занадта многа ты
Носішся з сабою!
Справа варта рогату
У параўнанні з мною.
Я хоць і жанатая,
А жыву ўдавою.
Ды каго то кратае?
Ой, жыццё праклятае
Не дае развою!
Ранняю вясенькаю,
Як сяляне ў поле
Выедуць з сявенькаю,
Я адна-аднонькая
Шворуся па доле.
І шукаю купінкі,
Зацішной і дзікай,
Аглядаю рупненька
З боязню вялікай.
Кожную мясціначку,
Кожненькую лапку,
Дзе-б мелі спачыначак
Дзеткі-качаняткі.
Без мужнінай помачы
Я будую хатку,
Галованьку ломячы
І дзюбок-лапатку.
