Старонка:Puty kachańnia.pdf/55

Jana stajała la wakonca;
Jaje łaščyly koski sonca.
I bačyŭ jon jaje takuju,
Maŭlaŭ nia Irku, a druhuju;
Stajaŭ i, jak jon nia siliŭsia,
A ŭsio-ž nia moh — ślaźmi zaliŭsia.
Trahična i z dušoj balučaj,
Praz ślozy, hnieŭ, z krywioj kipučaj,
Hladzieŭ na Irku, jak iz hrobu,
Abo jak strašnu mieŭ chwarobu.
Paśla praz rospač, hora, ślozy
Dawaŭ jon Ircy na‘t pahrozy.
Adnak jana nie kłapatliwa,
A nawiet byccam žartaŭliwa,
Adwažna ŭ wočy pahladała,
Jamu praworna tak kazała:
Pakiń mianie. Nadarma twaje ślozy:
Ja nie mahu ciabie ŭžo bolš kachać.
Schawaj sabie usie swaje pahrozy:
Dušy siłkom nia možna prykawać.
Bo ja ciabie bolej
Užo nie kachaju,
I tolki jšče doli
Tabie ja žadaju:
Žurbie nie dawajsia;
Nia budź kłapatliwy;
Ǔ druhoj zakachajsia,
I budź ty ščaśliwy.
Zabudź usio, što była pamiž nami,
I žalu ty nijakaha nia miej;
Chaj kožny z nas swaimi jdzie šlachami,
Dyk budzie žyć tady nam spakajniej.