Lawon pahlanuŭ Ircy ŭ wočy,
Kab dumku jejnu adhadać,
I ŭ cišyni wiaśnianaj nočy,
Pačaŭ joj hetak woś kazać:
Ci ja ciabie lublu, pytaj tych nočak ciomnych,
Što ŭ mrojach ab tabie da snu mianie kładuć;
Kałyšuć tak mianie, niasuć u kraj tajomny,
Paśla mnie pra ciabie ŭsie sny maje snujuć,
Ci ja ciabie lublu, chaj skažuć zorki ŭ niebie,
Što wiečaram śpiašać pryhoža nam irdzieć,
I bačać, jak niaraz ŭ dušy majej patrebie
Idu ja, kab zdalok ŭ wakno twajo hladzieć.
Ci ja ciabie lublu, chaj skažuć maje wočy,
Što świeciacca ahniom, jak bačać dzie ciabie
I doŭha jšče paśla toj wobraz twoj dziawočy
Trymajuć mnie jany ŭ latunkach ab tabie.
Ci ja ciabie lublu, chaj skaža majo serca,
Što bjecca wiesialej na dumku ab tabie,
I z dumkaj tak majej k tabie jano ŭściaž rwiecca
J znachodzić ščaście tam tady jano sabie…
O, tak! Lublu ciabie. Ja mocna zakachany!
Za što, dyk nawiet ja skazać nia moh-by sam.
Adno c̀wiardžu, što ja taboj ačarawany
J nikoli ja ciabie nikomu nie addam.
I tolki sam Twarec zabrać ciabie mnie zmoža,
Kali pakliča mo‘ ŭ swaich aniołaŭ lik,
Tady skažu jamu: j mianie biary o, Boža!
Bo mnie ŭžo na ziamli pramieńčyk ščaścia źnik.
