Старонка:Puty kachańnia.pdf/42

Razhoniš ŭsie maje turboty,
Jakimi serca mnie balić;
Dasi adno słaŭco piaščoty
I ja sčaśliwym budu žyć…
Lawon zamoŭk. I cicha stała
. Sałoŭka tolki ščabiataŭ.
Wakno Irenka adčyniała;
Lawon jaje ŭžo tut witaŭ.
Jana stydliwa i niaśmieła
Ruku padała praz wakno
I niejak trochi na‘t niaŭmieła
Skazała tolki woś adno:
— Wy tut Lawon? — Ale-ž, jak bačyš
Bo nielha spać u hetku noč:
Jak nie lažyš, jak čas nia traciš
A son z wačej ŭciakaje proč.
Dy ŭrešcie, na‘t nia warta spaci:
Takaja cudnaja para!…
Zyjdzi ŭ sadok… ja budu jhraci
Pryhožu pieśniu dudara.
— Ech, dziŭnyja ŭ ciabie chacieńni!
Taŭčesia ŭnočy, jak sawa.
Ǔ ciabie ŭsio mroi—latucieńni,
Zaniata imi haława —
Skazała Irka. Udawała,
Što nia cikawić jon jaje,
Što choča ŭ sad nia wyjaŭlała,
Čućci hłumiła ŭsie swaje.
Jana schawałasia ŭ pakoi,
Nia znajučy sama čamu,
A jon stajaŭ u supakoi;
Bo była wiedama jamu,