— 16 —
II. Mazur.
Pan vyv́az harbuzý[1] na torh. Xadić Mazur, aziràjacca[2] što ta takoja. Pan havoryć jamù: „heta jajka takoja.“ A Mazur pytàjecca: što-ta z hètaha jajka urod̓icca! A pan jamu havoryć: paśad̓i sam na hetym jajku, to žèrab̓a[3] vyśad̓iš. Pryńòs Mazur hètaha harbuzà da xaty. Pytaja žonka jahò: što ty kupiw? A to ja takoja jajka kupì w, što ja budu ḿeć kańà. Janà pytaja w ńahò: što ty daw za heta jajka? Rubľòw ṕatnaśća; teraz žonka daj mne ḿejsca za ṕèčaju[4], ja budu šad̓éć, a ḿanè žonka karmi jàjkami xarašò, vodkaju paì[5], kab ja ńa halodny byw, kab ja hètaha jajka na zamarýw[6]. Žonka jahò xarašo kormić, xarašò poić: kormić jahò try nad̓eli. Śad̓ić jon na barbuźe, a žèrab̓a ńamà. Žonce začalo wżo[7] śḿard̓èć ad harbuzà. Janà pytaja w jahò: čy ńa jajka tvajè śmard̓ìć? čy ńa žèrab̓a bud̓a vyxadìć?
Janà havoryć jamu: śadiš, šad̓ìš, a ja ńa maju čym karmìć. Jon havoryć: pajd̓ì na rynak, pakupì. Kazakòw mnoha bylò i sprasila kazakà, štab daw joj kańà, svajè ad̓èńńa i šawlu[8]. Pryježðajeć damòw i kličać jahò: xaźain[9], adčynì[10]. A xaźain śad̓ìć za péčkaju, da ńa akazyvajacca: „ga, ga, ga…“ Kazàk abaždàw[11] i druhì raz kliča: xaźain, adčyni. A xaźain: „ga, ga, ga, ga…“
