Daniła. A moża jašče jakaja pieraškoda jość?
Dziamjan. Nie, ciapier niama.
Pratas. Jak niama! A ja… što ja darma ŭ jaho swatam byŭ?
Daniła. Aha! Ničoha, Pratas, ty iznoŭ budzieš swatam i mahu ciabie zapeŭnić, što ciapier, dyk ty napeŭna wypješ i zakusiš!
Pratas. Aby daŭ Boh!
Daniła. Nu, ciapier użo pieraškodaŭ, zdajecca, niama.
Usie. Niama! Niama! (Piotra šapnuŭ niešta adnamu chłopcu, jaki wychodzić).
Daniła. Kali niama, dyk i dobra! Taras i Domna chadziecie siudy. (Padychodziać.) Stanawieciesia tut. (Stawić na lewym baku sceny. Da ich dalučajecca Trachim.) A ty, Astap, biary Wolu i stanawisia tut. (Stawić na prawym baku sceny, da ich dalučajecca Hanna. Chor raźmiaščajecca na schodkach gminy. Daniła, Dziamjan i pamiż imi Pratas — na pieradzie sceny). Ja, načalnik gminy, prykazwaju: Ty Taras, pawinien żanicca z Domnaju! Čuješ?
Taras. (Skrabučy patylicu, panura). Čuju…
Daniła. A ty, Domna, pawinna akuratna dahladać Tarasa: miahka słać, smačna hatawać, harełki nie dawać, močna kachać i adnaho na siało nia puščać! Čuješ?
Domna. (Hładzić Tarasa, wiesieła.) Čuju!
Taras. (Da Domny.) Dyk ty hladzi mnie, kab
