Skrypnuli waroty, adčynilisia dźwiery, niasuć skryniu wysokuju, ciažkuju; idzie pačeryca — ŭsia bliščyć, zijaje! Mačycha hlanuła — i rukami lasnula. — „Dziedu, dziedu! Zaprahaj dwoje koniej, wiazi chutčej maju dačku, pasadzi na toje pole dy na tym miejscy“. Pawioz dzied babinu dačku na toje pole. Pryjšoŭ Maroz-Čyrwanos, paŭziraŭsia na swaju hościu, paskakaŭ kala jaje, a jak razumnaj haworki nie pačuŭ, uziaŭ i zamaroziŭ. Na druhi dzień pasłała baba dzieda pa dačku. Pa niemałym časi rascynilisia dźwiery, wybiehła baba sustrečać dačku, dy zamiest jaje abniała ściudzionaje cieła.
SIAMILETKA.
Žyli dwa braty: bahaty i biedny. Biedny brat aŭdawieŭ, i pa śmierci žonki u jaho astałasia dačka siami hadkoŭ, dziela hetaho i prazwali jaje Siamiletkaj. Bahaty brat padaryǔ Siamiletcy dreńnieńkuju ciałušku. Siamiletka paiła, karmiła, dahladała, i wyrasła z jaje słaŭnaja karoŭka. Acialiłasia karoŭka i prywieła charošeńkaje ciela. Pryjšła da Siamiletki ŭ hości dačka bahataho dziadźki, ubačyła cialonačka; wiarnułasia damoŭ i raskazała baćku. Bahatamu zachaciełosia adabrać karowu, a biedny nie addaje. Spiralisia, spiralisia jany i pajšli da pana na sud. Daŭniej-bo pany sudzili sielan. Pan i kaže: — „Ot, adhadajcia zahadku: što na świeci syciej za ŭsio? Chto adhadaje, taho i karowa.“ Pryšli sielanie damoŭ. Biedny prychodzić i kaže Siamiletcy: — Pan nam zahadaŭ, što na świeci syciej za ŭsio? Jak tut adhadać? — Nu, tatka, nie biaduj, — kaže Siamiletka, — ranica ad wiečera mudrej. — Sielanin loh spać. Ranicaj Siamiletka budzić jaho: „ustawaj, tata! Para da pana iści. Jak spytaje jon u ciabie: što syciej za ŭsio? Skažy, što syciej za ŭsio ziemla, bo jana aje dabro.“ Ustaŭ baćka, pajšoŭ da pana;
