jaje ŭ čužuju wiosku, ŭ ciopłuju chatu, a ŭ čystaje pole, na traskučy maroz!“
Dzied zamarkociŭsia, zapłakaŭ, pasadziŭ dačku na sani, zawioz u čystaje pole i kinuŭ u hurbu, a sam skarej damoŭ, kab wočy nie hladzieli na dačuščynu śmiertuchnu.
Astałasia biednieńkaja u śniahu, trasiecca ad ściužy i cichańka płače… Ažno idzie maroz, idzie, paskakiwaje, na dziaŭčynu pahladywaje: — „Dziaŭčynka, dziaŭčynka, ja — Maroz-Čyrwanos.“ „Witaj, marozie, widać ciabie Boh prysłaŭ pa maju dušu hrešnuju.“ Maroz chacieŭ jaje zamarozić, ale padabałasia jamu razumnaja jaje haworka, — pažaleŭ. Kinuŭ jon jej miadźwiežy kažuch. Nadzieła jana miadźwiežy kažuch, padkorčyła nohi i siadzić. Iznoǔ pryšoǔ Maroz-Čyrwanos, idzie, paskakiwaje, na dziaŭčynu pahladywaje: — „Dziaŭčynka, dziaŭčynka, ja — Maroz-Čyrwanos!“ „Witaj marozie, widać ciabie Boh prysłaŭ pa maju dušu hrešnuju?“ A maroz pryjšoǔ saŭsim nie pa dušu: jon prynios dziaučyncy wialikuju skryniu, poŭnuju usielakaho dabra na pasah. Sieła jana na skryniu hetkaja wiasioleńkaja dy pryhožeńkaja! Iznoŭ pryjšoŭ Maroz-Čyrwanos. Jana jaho pawitała charošeńka, a jon jej daŭ sukniu, šytuju sierabrom i zołatam. Nadzieła jana i stała hetkaja strojnaja! Staié i piesieńki piaje. A mačycha pa jej paminki spraŭlaje, napiekła blinoŭ i pasyłaje dzieda: — „Idzi, dzied, wiazi chawać swaju dačku.“ Dzied pajechaŭ. A sučačka pad stałom: „Ciaŭ! Ciau! dziedawu dačku ŭ zołacie, u sierabre wiazuć, a babinu dačku zamuž nie biaruć!“ — „Maŭčy, durnaja! na blin, skažy: babinu dačku zamuž woźmuć, a dziedawu chawać wiazuć!“ Sučka zjeła blin dy iznoŭ: „Ciaŭ! Ciaŭ! dziedawu dačku u zołacie, u siarabre wiazuć, a babinu zamuž nie biaruć.“ Baba i bliny dawała i bila jaje, a sučačka ǔsio swajo: „Dziedawu dačku ŭ zołacie, u siarabre wiazuć, a babinu zamuž nie biaruć!“
